ต้ อ ง รู้ จั ก สำ นึ ก ผิ ด

 

( อับดุลสลาม เพชรทองคำ )

 

อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาทรงมีคำสั่งว่า

 

وَتَعَاوَنُواْ عَلَى ٱلۡبِرِّ وَٱلتَّقۡوَىٰۖ وَلَا تَعَاوَنُواْ عَلَى ٱلۡإِثۡمِ وَٱلۡعُدۡوَٰنِۚ وَٱتَّقُواْ ٱللَّهَۖ إِنَّ ٱللَّهَ شَدِيدُ ٱلۡعِقَابِ

 

( ซูเราะฮฺอัลมาอิดะฮฺ อายะฮฺที่ 2 )

 

     “อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาทรงมีคำสั่งใช้ให้เรามีอัตตักวา (คือให้เรามีความยำเกรงต่อพระองค์ และเมื่อเรามีความยำเกรงต่อพระองค์แล้ว พระองค์ก็ทรงสั่งให้เราช่วยเหลือกันและกันในการทำความดี ส่งเสริมกันและกันให้ทำสิ่งที่ถูกต้องตามบทบัญญัติศาสนา ...และในขณะเดียวกัน พระองค์ก็ทรงให้เราตักเตือนกัน ห้ามปรามกันในเรื่องที่เป็นบาป ไม่ให้ส่งเสริมกันในเรื่องที่เป็นการฝ่าฝืนต่อพระองค์ หรือล่วงละเมิดต่อบทบัญญัติศาสนาของพระองค์ และเราอย่าเป็นศัตรูต่อกัน)

     ดังนั้น เราจงยำเกรงต่ออัลลอฮฺเถิด (โดยการปฏิบัติตามคำสั่งใช้และคำสั่งห้ามของอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาอย่างจริงจัง)

     เพราะแท้จริงแล้ว พระองค์เป็นผู้ทรงลงโทษอย่างรุนแรง”

 

          อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาทรงเล่าเรื่องราวของท่านนบีอาดัม อะลัยฮิสสลามกับอิบลีส ไว้ในอัลกุรอาน สรุปความว่า .. พระองค์ทรงสร้างท่านนบีอาดัมมาจากดิน แล้วพระองค์ก็ทรงให้บรรดามะลาอิกะฮฺซึ่งถูกสร้างขึ้นมาก่อนด้วยรัศมีนั้น สุญูดต่อท่านนบีอาดัม ..มะลาอิกะฮฺทั้งหมดเชื่อฟังอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ต่างสุญูดต่อท่านนบีอาดัม 

 

          ยกเว้นอิบลีส ซึ่งถูกสร้างมาจากไฟ มันยโสโอหัง ทะนงหลงตนว่า มันถูกสร้างมาจากสิ่งที่ดีกว่าดิน มันจึงปฏิเสธ ไม่ยอมสุญูดต่อท่านนบีอาดัม มันดื้อดึงและฝ่าฝืนคำสั่งของอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา พระองค์จึงทรงกริ้วโกรธมัน แล้วก็ทรงสาปแช่งมัน และตัดขาดมันจากความเมตตาของพระองค์ ก็คือ พระองค์ไม่ทรงเมตตามันแล้ว เพราะมันตั้งใจดื้อดึง ตั้งใจที่จะไม่เชื่อฟังพระองค์ พระองค์จะทรงลงโทษมัน แต่มันขอผ่อนปรนการลงโทษว่า ขอให้รอถึงวันกิยามะฮฺก่อน 

 

          ซึ่งพระองค์ก็ทรงผ่อนปรนให้ และมันได้สัญญาไว้ว่า หลังจากนี้ไปจนถึงวันกิยามะฮฺ มันและพรรคพวกของมันคือชัยฏอนจะล่อลวงลูกหลานท่านนบีอาดัม ซึ่งรวมถึงพวกเราด้วยให้หลงผิด ให้พวกเราคอยฝ่าฝืนคำสั่งของอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาอยู่ตลอดเวลา คอยล่อหลอกพวกเราให้ออกจากทางของอัลอิสลาม ..นี่คือเป้าหมายสำคัญสูงสุดที่อิบลีสตั้งใจทำระหว่างที่มันขอรอการลงโทษ

 

          ส่วนท่านนบีอาดัม อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาทรงให้ท่านนบีอาดัมและพระนางเฮาวา คู่ครองของท่านพำนักอยู่ในสวนสวรรค์ ในนั้นมีแต่ความผาสุก ไม่หิว ไม่กระหาย ไม่ต้องเปลือยกาย ไม่ต้องตากแดด และสามารถที่จะบริโภคสิ่งใดก็ได้จากสวนสวรรค์นี้ตามความปรารถนา ยกเว้นต้นไม้ต้นหนึ่งที่ อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาทรงห้ามทั้งสองท่านเข้าใกล้และห้ามรับประทานผลของมัน พร้อมทั้งกำชับทั้งสองท่านว่า.. อิบลีสนั้นคือศัตรูตัวฉกาจ ดังนั้นจงเชื่อฟังคำสั่งของพระองค์ และอย่าปล่อยให้อิบลีสมันมาล่อลวงให้ฝ่าฝืนคำสั่งของพระองค์ มิฉะนั้นทั้งสองท่านจะต้องถูกขับไล่ออกจากสวนสวรรค์ และจะต้องพบกับความทุกข์เข็ญ ไม่ได้รับความผาสุกแต่อย่างใด

 

          ครั้นแล้ว อิบลีสก็ได้ล่อลวงทั้งสองท่าน และทำให้ทั้งสองท่านพลาดพลั้ง หลงลืมคำสั่งของอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ทั้งสองท่านจึงเข้าใกล้และรับประทานผลจากต้นไม้นั้น อันเป็นสาเหตุที่ทำให้ทั้งสองท่านต้องออกจากสวนสวรรค์ แล้วลงมาพำนักบนแผ่นดิน มาใช้ชีวิตบนโลกดุนยานี้ ..

 

          อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาทรงกล่าวกับทั้งสองท่านว่า พระองค์ได้ทรงห้ามทั้งสองท่านเข้าใกล้ต้นไม้นั้นและห้ามรับประทานผลของมันไม่ใช่หรือ ? และพระองค์ได้ทรงกำชับแล้วว่า ..แท้จริง อิบลีสนั้นมันเป็นศัตรูกับพวกเจ้าอย่างชัดเจน .. ท่านนบีอาดัมรู้สึกเสียใจและสำนึกผิดที่พลั้งเผลอไปหลงเชื่อคำล่อลวงของอิบลีส ทำให้ต้องฝ่าฝืนคำสั่งของอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา จึงได้วิงวอนขอให้อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาทรงอภัยโทษให้

 

          อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาจึงทรงสอนท่านนบีอาดัม อะลัยฮิสสลาม และพระนางเฮาวาให้กล่าวดุอาอ์ว่า

 

رَبَّنَا ظَلَمْنَا أَنفُسَنَا وَإِن لَّمْ تَغْفِرْ لَنَا وَتَرْحَمْنَا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخَاسِرِينَ

 

(คำอ่าน “ร็อบบะนา ซ่อลัมนา อันฟุซะนา วะอิลลัม ตัฆฟิรละนา วะตัรฮัมนา ละนะกูนันนะ มินัล คอซิรีน”)

 

“โอ้พระเจ้าของเรา เราได้อธรรมต่อตัวของเราเองแล้ว หากพระองค์ไม่ทรงอภัยโทษให้แก่เรา

และไม่ทรงเมตตาเราแล้ว แน่นอนเราก็จะต้องกลายเป็นผู้ที่ขาดทุน (อย่างแน่นอน )”

(ซูเราะฮฺอัลอะอฺรอฟ อายะฮฺที่ 23 )

 

          ด้วยเหตุนี้ อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาจึงทรงอภัยโทษให้แก่ท่านทั้งสอง และทรงให้ทั้งหมดคือท่านนบีอาดัม อะลัยฮิสสลาม พระนางเฮาวา และอิบลีส ออกจากสวนสวรรค์ลงมาสู่โลกดุนยานี้

 

          เรื่องราวดังกล่าวข้างต้น ปรากฏอยู่ในอัลกุรอานซูเราะฮฺที่ 2 อัลบะเกาะเราะฮฺ อายะฮฺที่ 34 -39 ซูเราะฮฺที่ 7 อัลอะอฺร็อฟ อายะฮฺที่ 11 - 27 ซูเราะฮฺที่ 15 อัลหิจญฺร์ อายะฮฺที่ 26 - 40 ซูเราะฮฺที่ 17 อัลอิสรออ์ อายะฮฺที่ 61 - 63 ซูเราะฮฺที่ 18 อัลกะฮฺฟิ อายะฮฺที่ 50 ซูเราะฮฺที่ 20 ฏอฮา อายะฮฺที่ 115 - 127 ซูเราะฮฺที่ 38 ศอด อายะฮฺที่ 71 - 85 .

 

          จากเรื่องราวดังกล่าวชี้ให้เราเห็นว่า ทั้งท่านนบีอาดัม และอิบลีสต่างฝ่าฝืนคำสั่งของอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาเหมือนกัน แต่ในความเหมือนนั้น มันมีความแตกต่างกัน.. นั่นก็คือ อิบลีสฝ่าฝืนคำสั่งโดยเจตนา ด้วยความตั้งใจ ด้วยความดื้อดึง ด้วยความหยิ่งยโสโอหัง ทะนงหลงตน .. แต่ท่านนบีอาดัมฝ่าฝืนคำสั่งโดยไม่ได้มีเจตนา โดยไม่ได้ตั้งใจ แต่เพราะความอ่อนแอในจิตใจที่หลงไปกับคำล่อลวงของอิบลีส ฝ่าฝืนเพราะพลั้งพลาดไป เมื่อรู้สึกตัวก็ละอาย เสียใจ สำนึกผิดและเฝ้าวิงวอนขออภัยโทษจากอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา นี่คือความแตกต่าง

 

          และความแตกต่างนี้ก็คือ ลักษณะการดำเนินชีวิตของมนุษย์ในโลกดุนยานี้ ที่จะมีสองแนวทาง ก็คือ ดำเนินชีวิตในแนวทางของท่านนบีอาดัม อันเป็นการดำเนินชีวิตที่รู้จักสำนึกผิดเมื่อทำความผิด กับการดำเนินชีวิตในแนวทางของอิบลีส อันเป็นการดำเนินชีวิตที่มีแต่การยโสโอหัง หลงทะนงตน เมื่อทำความผิดก็ไม่รู้จักสำนึกผิดแต่อย่างใด

 

          เมื่ออัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาทรงให้ทั้งหมดออกจากสวนสวรรค์ลงมาสู่โลกดุนยานี้ พระองค์ได้ตรัสในอัลกุรอานซูเราะฮฺฏอฮา อายะฮฺที่ 123 - 124 ว่า

 

(123) قَالَ اهْبِطَا مِنْهَا جَمِيعًا ۖ بَعْضُكُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ ۖ فَإِمَّا يَأْتِيَنَّكُم مِّنِّي هُدًى فَمَنِ اتَّبَعَ هُدَايَ فَلَا يَضِلُّ وَلَا يَشْقَىٰ

 

      ในอายะฮฺนี้

     “(อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา)ตรัสความว่า เจ้าทั้งสองจงลงไปจากสวนสวรรค์ทั้งหมด โดยลูกหลานบางคนในหมู่พวกเจ้าเป็นศัตรูกับลูกหลานของอิบลีสชัยฏอน ( ก็คือ ต่างฝ่ายต่างเป็นศัตรูต่อกัน )..

     ดังนั้น เมื่อมีทางนำจากข้ามายังพวกเจ้าแล้ว ผู้ใดปฏิบัติ ตามทางนำของข้า เขาก็จะไม่หลงผิด (ในโลกดุนยานี้) และจะไม่ได้รับความทุกข์ลำเค็ญ(ในโลกอาคิเราะฮฺอีกด้วย)”

 

          คำว่า.. اهْبِطَاในอายะฮฺนี้เป็นคำศัพท์ทวิพจน์ มาจากคำว่า هبطแปลว่า ลงไป .. ดังนั้น اهْبِطَا เจ้าทั้งสองจงลงไป ..เจ้าทั้งสองหมายถึง ท่านนบีอาดัม กับชัยฏอน แต่ในอายะฮฺอื่น ๆ เช่น ในซูเราะฮฺอัลบะเกาะเราะฮฺ อายะฮฺที่ 36 ที่ว่า وَقُلۡنَا ٱهۡبِطُواْ بَعۡضُكُمۡ لِبَعۡضٍ عَدُوّٞۖ ...คำว่า ٱهۡبِطُواْ ในอายะฮฺนี้ เป็นคำศัพท์พหูพจน์ (ญัมอ์) ของคำว่า هبط หมายถึงพวกเจ้าทั้งหลายจงลงไป ..

          พวกเจ้าทั้งหลายหมายถึง ท่านนบีอาดัม พระนางเฮาวา และชัยฏอน ...นั่นแสดงว่า คำว่า اهْبِطَا เจ้าทั้งสองจงลงไป ในอายะฮฺนี้จึงรวมถึงพระนางเฮาวาด้วยในฐานะที่เป็นคู่ครองของท่านนบีอาดัม จึงอยู่ในการปกครองดูแลของท่านนบีอาดัม เมื่อท่านนบีอาดัมต้องลงไปจากสวรรค์ พระนางเฮาวาก็ต้องลงไปด้วยเช่นเดียวกัน

 

   

 

(124) وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكًا وَنَحْشُرُهُ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَعْمَىٰ

 

“....แต่หากผู้ใดผินหลังจากการรำลึกถึงข้า (ก็คือ ไม่เชื่อฟังและไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา )..

แท้จริงสำหรับเขานั้น คือการมีชีวิตอยู่อย่างคับแคบทุกข์เข็ญ(ในโลกดุนยานี้) และเราจะต้อนเขาไปในวันกิยามะฮฺในสภาพที่ أَعْمَىٰ ตาบอด”

 

          จากสองอายะฮฺดังกล่าวข้างต้น อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาได้ทรงบอกถึงสภาพของการดำเนินชีวิตของเราบนโลกดุนยานี้ว่า เราจะมีอิบลีสชัยฏอน เป็นศัตรูของเรา หรือแม้แต่คนบางคนที่มีลักษณะของชัยฏอน ก็คือเป็นคนดื้อดึง ไม่เชื่อฟังและไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของ อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา แล้วก็มาชักชวนเราให้ปฏิเสธคำสั่งของอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา อย่างนี้ก็ถือเป็นศัตรูของเราเช่นเดียวกัน ...

 

           ดังนั้น ถ้าหากใครที่เขาดำเนินชีวิตไปตามทางนำที่มาจากอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ปฏิบัติตามบทบัญญัติศาสนาของพระองค์อย่างเคร่งครัด เขาก็จะไม่หลงผิด เขาก็จะไม่หลงทาง และพระองค์ก็จะประทานชีวิตที่ดีงามให้แก่เขา และจะทรงตอบแทนสิ่งที่ดีให้แก่เขา ชีวิตของเขาก็จะพบกับความผาสุกอย่างแท้จริงในโลกดุนยา และในโลกอาคิเราะฮฺ เขาก็จะได้รับความผาสุกอย่างแท้จริงเช่นเดียวกัน อีกทั้งเขาก็จะไม่ได้รับความทุกข์เข็ญอะไรเลย

 

          แต่ในทางตรงกันข้าม หากใครหันหลังให้กับการรำลึกถึงอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ไม่เชื่อฟังและไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของพระองค์ ..แน่นอน ในโลกดุนยานี้ เขาก็จะได้รับแต่ความทุกข์ยาก มีความเป็นอยู่ในชีวิตอย่างคับแคบ แม้ว่าสภาพการณ์ภายนอกที่เขาดูเหมือนจะมีความสุข มีความมั่งคั่งร่ำรวย มีอำนาจ มีเกียรติยศ มียศถาบรรดาศักดิ์ ..แต่แท้จริง ภายในจิตใจของเขาไม่ได้มีความสุขอย่างแท้จริง เพราะหัวใจของพวกเขาไม่ได้มีอีมาน ไม่ได้มีความศรัทธา ไม่ได้มีทางนำในชีวิต ชีวิตของเขาจึงมีความอึดอัดกลัดกลุ้ม ไม่สบายใจ.. และสุดท้าย ในวันกิยามะฮฺ เขาก็จะถูกต้อน ก็คือ ถูกให้ฟื้นคืนชีพในสภาพที่ أَعْمَىٰ ตาบอด อันเป็นสภาพที่มองไม่เห็นสิ่งใดเลย นอกจากนรกญะฮันนัม ฟื้นขึ้นมาในสภาพที่ไม่มีข้อต่อสู้ใด ๆที่จะมาแก้ตัวต่ออัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาได้เลย

 

          ดังกล่าวข้างต้น นั่นก็คือ สภาพของการดำเนินชีวิตของเรา ของมนุษยชาติบนโลกดุนยานี้ ที่มีทางเลือกเพียงสองทางเท่านั้น ก็คือ เชื่อฟังและปฏิบัติตาม กับไม่เชื่อฟังและไม่ปฏิบัติตามคำสั่งของอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ซึ่งผลตอบแทนที่จะได้รับก็จะแตกต่างกันด้วย ก็อยู่ที่เราจะเลือกทางไหน 

 

          และถึงแม้ว่า เราเลือกเอาการเชื่อฟังและปฏิบัติตามคำสั่งของอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา และเรามีความตั้งใจที่จะปฏิบัติตามทางนำ ปฏิบัติตามคำสั่งของอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา แต่เราก็ต้องไม่ลืมว่าการปฏิบัติของเรานั้นมันจะมีชัยฏอนซึ่งเป็นพลพรรคของอิบลีสคอยกระซิบกระซาบเราให้ฝ่าฝืนคำสั่งของอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาอยู่ตลอดเวลา ..ดังนั้นเราจึงต้องตระหนักรู้และเตือนตัวเองอยู่เสมอ อย่ายอมตกอยู่ในอำนาจของมัน แต่หากเราพลั้งเผลอไปบ้าง ก็ขอให้เราละอายใจ เสียใจ สำนึกผิดและรีบกลับเนื้อกลับตัว ขออภัยโทษต่ออัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาอย่างจริงใจ อย่างอิคลาศ ดั่งเช่นที่ท่านนบีอาดัมปฏิบัติไว้เป็นตัวอย่าง ..ดังนี้ พระองค์ก็จะทรงอภัยโทษให้ ..

 

          แต่ถ้าหากผู้ใดผินหลังให้กับคำสั่งของพระองค์ หันหลังให้กับการรำลึกถึงพระองค์ ปล่อยให้ชัยฏอนมันมาล่อลวงให้เขาไม่สนใจต่อคำสั่งของพระองค์ ไม่เชื่อ ไม่ปฏิบัติตาม พลาดพลั้งหลงลืมแล้วก็ไม่ยอมรับผิด ดั่งเช่นพฤติกรรมของอิบลีส แน่นอนชีวิตของเขาก็จะพบกับความทุกข์เข็ญ ถึงแม้ว่าเขาจะอยู่ท่ามกลางสิ่งอำนวยความสุข ความสะดวกสบายมากมายก็ตาม ..แต่หัวใจของเขานั้นก็จะจมอยู่ในวังวนของความทุกข์จากการดำเนินชีวิตที่ไม่ได้อยู่ในบทบัญญัติศาสนาของอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา และชีวิตของเขาจะพบกับความมืดบอด พบกับความทุกข์ลำเค็ญในโลกอาคิเราะฮฺอีกด้วย

 

 

          สุดท้ายนี้ ขออัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาโปรดคุ้มครอง ช่วยเหลือเราให้เป็นผู้ที่เข้มแข็ง มีอีมานที่มั่นคง ยืนหยัดอยู่บนการเชื่อฟังและปฏิบัติตามคำสั่งของอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา แต่หากเมื่อใดก็ตามที่เราพลาดพลั้งทำความผิด ก็ขอพระองค์ทรงช่วยให้เราเป็นผู้ที่รู้จักสำนึกผิด และโปรดมอบโอกาสให้เราได้แก้ไข ได้ปรับปรุง เปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้น และได้เสียชีวิตในสภาพที่นอบน้อมยอมจำนนต่ออัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลาโดยสิ้นเชิง

 

 

 

( นะศีหะฮฺ มัสญิดดารุลอิหฺซาน บางอ้อ )