แ ม่  (คำเดียวเท่านั้น)

 

สีเปลือก(รักแม่)... อ.อิสหาก พงษ์มณี

 

เมื่อตั้งครรภ์ แม่นั้น เริ่มลำบาก

จะกินมาก กินน้อย ไม่เหมือนเก่า

เริ่มแพ้ท้อง ท่วงท่า  เหมือนคนเมา

ทุกค่ำเช้า แพ้ท้อง เพิ่มทวี

 

กินอะไร  ระวัง  กระเทือนลูก

แม้ของถูก  ปากตน ก็ต้องหนี

เพราะรักลูก ห่วงลูก แลหวังดี

ต้องละหนี หลายสิ่ง ที่เคยกิน

 

พอท้องโต โย้เย้  เดินโยกเยก

เหมือนตุ้มเหล็ก ถ่วงท้อง ไม่ห่างหนี

จะกินนอน ลำบาก ขึ้นทุกที

ก็เพราะมี ลูกน้อย ห้อยท้องตัว

 

ถึงวันคลอด  เจ็บท้อง ร้องครวญคร่ำ

เบ่งหน้าดำ คร่ำเคร่ง จนปวดหัว

ก็ต้องเสี่ยง แลกด้วย ชีวิตตัว

แม้จะกลัว ต้องกล้า เพื่อลูกตน

 

ออกไม่ได้ ต้องผ่า ท้องเป็นแผล

คำว่าแม่ ยอมได้ ไม่เคยบ่น

เพื่อลูกรอด ออกมา มีตัวตน

แม่ยอมทน เสี่ยงภัย เพื่อลูกยา

 

พอเกิดมา ตัวเล็ก ยังเด็กอยู่

ก็อุ้มชู ดูแล เฝ้ารักษา

มดอย่าไต่ ไรตอม ไม่ยอมนา

นมแม่หนา มีกิน ทุกวี่วัน

 

ยามเจ็บไข้ ใจแม่ ป่วยยิ่งกว่า

รีบหายา หาหมอ มาปลอบขวัญ

เฝ้าดูแล ไม่เว้น ทุกคืนวัน

ตัวแม่นั้น เป็นไร ไม่ใยดี

 

พอลูกหาย หัวร่อ ก็เป็นสุข

ลืมหมดทุกข์ ยิ้มได้ อย่างเร็วรี่

ใจใครเท่า ใจแม่ ที่ท่านมี

ฤาใครดี เกินแม่ ก็บอกมา

 

ด้วยสองมือ น้อยๆ ห่อผ้าอ้อม

ซักจนหอม ดมได้ เหมือนใหม่หนา

เปื้อนอึลูก ฉี่ลูก ไม่นำพา

ไม่ถือสา อิดหนา ระอาใจ

 

ด้วยมือแม่ ล้างก้น จดหมดเกลี้ยง

มือแม่เลี้ยง ป้อนข้าว นับไม่ไหว

สักกี่ครั้ง มือแม่ ที่แกว่งไกว

แกว่งเปลให้ ลูกหลับ ลองนับดู

 

พอถึงวัย ได้เรียน หัดเขียนอ่าน

ใช่จะผ่าน ภาระ นะเจ้าหนู

แม่เจ้าต้อง เหนื่อยกว่า ทุกคุณครู

เรื่องกินอยู่ แม่ดู อยู่ทุกวัน

 

ทั้งอาบน้ำ แต่งตัว หวีหัวให้

ขัดขี้ไคล ให้เธอ ไม่เหหัน

ทำให้ลูก ทำได้ ทุกวี่วัน

ใจแม่นั้น ให้ลูก ทุกนาที

 

พอเติบใหญ่ ใจแม่ ก็ยังห่วง

ก็ยังหวง ลูกตน ไม่หน่ายหนี

เฝ้าขอพร ให้ลูก นั้นได้ดี

มีสุขศรี ตลอดกาล ตลอดไป

 

มาวันนี้ วันที่ แม่แก่เฒ่า

อันตัวเจ้า มีเวลา ให้แม่ไหม

ลืมสองมือ ป้อนข้าว ป้อนน้ำไป

ลืมหัวใจ ห่วงเจ้า เท่าชีวี

 

ลืมสองมือ ล้างก้น เมื่อกาลก่อน

ลืมมือป้อน กี่คำ จำไหมนี่

ลืมผ้าอ้อม ห่มเจ้า เป็นอย่างดี

ลืมคนมี สองเต้า เจ้าดูดกิน

 

ลืมมือไกว แกว่งเปล ให้เจ้าหลับ

ลืมมือจับ โอบกอด ไม่ห่างหนี

ลืมความรัก บริสุทธิ์ ที่ท่านมี

ลืมความดี ที่ให้ เมื่อวัยเยา

 

ดูละคร ตอนเศร้า เจ้าก็ร้อง

อยากปกป้อง นางเอก เมื่อยามเหงา

แต่จากแม่ ห่างไป ไม่เห็นเงา

นี่เรื่องเศร้า เจ้าเอง ใยไม่ดู

 

ตะหวาดดัง ฟังชัด ไปเจ็ดบ้าน

ท่ารำคาญ เสียงด่า น่าอุดหู

เจ้าเด็กน้อย วันวาน เก่งน่าดู

อกตัญญู เติบใหญ่ ลืมแม่ตน

 

ละครเศร้า ไม่เท่า ลูกลืมแม่

แม้บาดแผล ไม่เทียบ เท่าลูกบ่น

เจ็บไม่เท่า ลูกลืม แม่ของตน

แต่แม่ทน รักลูก อยู่เดียวดาย

 

 

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥