หู ตา สมอง

โดย.... อ.รอบีอะห์ อิสมาแอล

          อวัยวะเหล่านี้ มีความสำคัญกับชีวิตเรามาก ขาดสิ่งหนึ่งสิ่งใดไป เราก็อาจมีชีวิตอยู่ได้ แต่ไม่สมบูรณ์นัก

          หู แน่นอนมีไว้ฟัง ตา มีไว้มอง และสมองก็มีไว้คิด สามสิ่งทำงานกันเป็นระบบ ตามที่ผู้ออกแบบ ได้วางไว้อย่างสวยงาม แต่เราก็ได้พิจารณากระบวนการของมันบ้างไหมว่า เราจะใช้มันได้ถูกต้องตามที่ถูกวางระบบไว้ไหม

          ฉันเป็นคนชอบใช้ หู ในการฟังคำพูดของคนผ่านการพูดคุย และฉันได้อะไรมากมายจากการตั้งใจฟังนั้น พ่อฉันสอนเสมอว่า “ถ้ามีโอกาสช่วยเหลือใครได้จงช่วย อย่ามองข้ามไปนะ” และการช่วยเหลือ คนอื่นของพ่อ ก็ทำให้เราได้รับความช่วยเหลือมากมายจากคนอื่นเช่นกัน

“และอัลลอฮฺจะอยู่ในการช่วยเหลือบ่าว ตราบใดที่บ่าวอยู่ในการช่วยเหลือพี่น้องของเขา”

(บันทึกโดย อิมามมุสลิม)

          พี่ชายฉัน ตอนที่ฉันหัดขับรถใหม่ ๆ ฉันชอบขับลงหลุม บ่อน้ำ (เพราะกะจังหวะไม่ถูก) เขาจะบอกฉันว่า “หลุมบนถนนก็เหมือนกับปัญหาในชีวิต ไม่ต้องลงไปกระแทกทุกครั้ง ขับหลบบ้าง ข้ามมันไปบ้าง รถ (ชีวิต) จะได้ไม่บอบช้ำมากนัก”

          คุณครูของฉัน “อย่าทิ้งการทำงานศาสนา เพราะนี่คือมรดกที่นบีมอบไว้ให้เรา” ฉันรู้สึกว่าตัวเอง มีค่าเสมอ เพราะเป็นผู้ทำหน้าที่ (ในมุมเล็ก ๆ ของฉัน) เหมือนที่นบีเคยทำ

          ทุกคำของทุกคน ผ่านหูของฉัน แล้วถูกเก็บไว้ในสมอง มันจะถูกนำออกมาใช้ ตามวาระที่แตกต่างกัน และฉันก็เริ่มใช้ดวงตามมองสิ่งรอบข้างแล้วได้เห็นถึงความละเอียดลออ เหตุผล เป้าหมายของหลายๆ สิ่งที่มันเกิดขึ้น

อย่ามองแค่เวลาโกรธ แต่ลองคิดแทนว่า เราจะโกรธไหม ถ้าเจออย่างเขา

อย่ามองแค่เวลาเขาแสดงความก้าวร้าว แต่จงมองว่าเขาอาจถูกตามใจเสียจนไม่คิดว่ามันผิด (เราก็จะใจเย็นลง)

อย่ามองแค่เวลาที่เขาตำหนิ แต่ต้องคิดว่า “เราเองก็ผิด” ไม่งั้นคำตำหนิคงไม่มี

     “และพวกเขาไม่ได้พิจารณาดอกหรือว่าอูฐมันถูกสร้างมายังไง และยังท้องฟ้าว่ามันถูกยกให้สูงอย่างไร และยังภูเขาบ้างว่ามันถูกปักตั้งไว้อย่างไร และยังแผ่นดินว่ามันถูกแผ่ลาดไว้อย่างไร ?”

(อัลฆอซิยะฮฺ 88 : 17-20)

          แม้แต่มดที่มันเดินเรียงแถว ผึ้งที่อยู่กันเป็นสังคม นกที่บินกันเป็นฝูง ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ ทุกอย่างล้วนเป็นตัวอย่างให้กับชีวิตเราได้ ถ้าเราพิจารณาอย่างผู้ศรัทธา

          ดังนั้น จงกลั่นกรองคำพูดของคุณ เพราะมันจะฝังติดอยู่ในใจผู้ฟังหากมันดี คุณจะได้รับความดีงามอย่างไม่รู้ตัว แต่ถ้ามันกรีดลึก ทำร้ายใครสักคน มันก็เศร้าที่กลายเป็น “ฮักกุ้ล” สิทธิที่ต้องชดใช้

          ทุกอย่างในชีวิตฉัน มาจากสิ่งรอบตัว คนรอบข้าง และฉันก็มีความสุขที่ได้มอง และฟังเสียงเหล่านั้น เพื่อหล่อหลอมหัวใจฉันให้พองโตอยู่ร่ำไป

ที่มา : หนังสือจุดหมายที่ไม่ใช่ปลายทาง

ที่ระลึกงานโรงเรียนอัลฟุรกอนศึกษา ครั้งที่ 24 รุ่น 23 ปีการศึกษา 2563