ปัจจัยแห่งความสุขที่แท้จริง
โดย... อาลาอ์
ความสุขที่แท้จริงเป็นความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่และเป็นเป้าหมายที่สูงส่ง เมื่ออัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ประทานแก่บ่าวของพระองค์คนใด พระองค์ก็จะทรงทำให้เขามีจิตใจที่เบิกบาน และอำนวยความสะดวกให้แก่เขา ทำให้บ่าวบรรลุผลในกิจการนั้น ๆ ทั้งในดุนยาและอาคิเราะฮฺ
และเมื่อบ่าวมีความรู้สึกคับแคบในจิตใจ จิตใจของเขาก็จะรู้สึกเฉื่อยชา ไม่มีความกระตือรือร้นในการทำความดี และจะทำให้เขาเกิดความกลัดกลุ้มอยู่เรื่อยไป
ส่วนผู้ใดที่อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ทรงให้เขามีจิตใจเบิกบาน ผ่องใส ก็จะช่วยให้บ่าวบรรลุถึงเป้าหมายต่าง ๆ ดังนั้นความสำรวมในการปฏิบัติอิบาดะฮฺต่าง ๆ และ ความง่ายดายในการเชื่อฟังพระองค์ จะไม่สามารถมีได้นอกจากมีจิตใจที่เบิกบาน
และบุคลลหนึ่งจะไม่สามารถอบรมหรือเลี้ยงดูบุตรหลานหรือเลี้ยงดูผู้ใดได้ และจะไม่สามารถทำสิ่งที่ยังประโยชน์ในด้านศาสนาและดุนยาได้นอกจากเขาผู้นั้นต้องมีจิตใจสงบเบิกบาน
ความสุขทางจิตใจถือเป็นสิ่งที่มีความสำคัญ และเป็นตัวช่วยให้บ่าวมีความสามารถในการทำงานต่าง ๆ ในเรื่องราวของศาสนา โดยเฉพาะเมื่อเรื่องนั้นมีความสำคัญ เขาจะต้องมีความสุขทางใจมากขึ้นเท่านั้น ดังนั้น อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ทรงบัญชาให้ท่านนบีมูซาขอดุอาอฺต่อพระองค์ให้มีหัวใจที่สงบเมื่อท่านต้องไปเผชิญหน้ากับฟิรเอาน์ ดังอายะฮฺที่ว่า
“เขากล่าวว่า ข้าแต่พระเจ้าของข้าพระองค์ ขอพระองค์ทรงเปิดอกของข้าพระองค์ให้แก่ข้าพระองค์ด้วยเถิด และทรงโปรดทำให้การงานของข้าพระองค์ง่ายดายแก่ข้าพระองค์ด้วย”
(ฏอฮา 20 : 25 – 26)
และพระองค์ได้ตรัสถึงท่านนบีมุฮัมมัด ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม ไว้ว่า
“เรามิได้เปิดหัวอกแก่เจ้าดอกหรือ”
(อัลอินชิรอหฺ 94 : 1)
เพราะฉะนั้นความสุขทางจิตใจจึงเป็นของขวัญอันล้ำค่าและเป็นความโปรดปรานที่มาจากอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา และดังกล่าวนี้เป็นความเป็นความสำเร็จที่ต้องอาศัยความช่วยเหลือจากอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา และจำเป็นที่บ่างจะต้องทุ่มเทความพยายามและความเสียสละเพื่อให้ได้รับคุณลักษณะอันมีเกียรติ
สาเหตุที่ทำให้บ่าวได้ความเบิกบานทางด้านจิตใจ คือ
1. การเตาฮีด (ให้เอกภาพแด่อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา) มีความบริสุทธิ์ใจในศาสนาของพระองค์ ห่างไกลจากการตั้งภาคี (ชิริก) ในทุกประเภท เพราะการเตาฮีดนั้นเป็นปัจจัยที่มีความสำคัญเป็นอย่างมาก ในการที่จะทำให้จิตใจเบิกบาน ส่วนการชิริกนั้นเป็นสาเหตุที่ทำให้จิตใจนั้นคับแคบและมัวหมอง
2. ปฏิบัติตามซุนนะฮฺของท่านร่อซูล ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม และยึดมั่นในแนวทางอันเที่ยงตรง
3. ศึกษาสิ่งที่ถูกต้องตามกิตาบุลลอฮฺและซุนนะฮฺ เมื่อใดก็ตามที่บ่าวได้รับความรู้ที่ถูกต้อง ก็จะทำให้เขาใกล้ชิดต่ออัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา มากขึ้นและปรับปรุงสภาพของเขาให้ดีขึ้นในทางตรงกันข้าม เมื่อใดที่บ่าวเขลาในเรื่องราวของศาสนา ก็จะทำให้จิตใจของเขา มีความมืดบอด และมีสภาพที่ตกต่ำน่าอดสู
4. การกลับเนื้อกลับตัวยังพระองค์ และมุ่งสู่พระองค์ด้วยสภาพที่ดีงาม มีความอิ่มเอมในการปฏิบัติอิบาดะฮฺและเชื่อฟังต่อพระองค์ เพราะการเชื่อฟังและการปฏิบัติอิบาดะฮฺจะทำให้หัวใจมีความรู้สึกผ่อนคลาย มีความสุขทางจิตใจ
ดังฮะดิษของท่านร่อซูล ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะวัลลัม ที่ว่า
“โอ้บิลาล จงอิกอมะฮฺเพื่อการละหมาด จงให้เรารู้สึกผ่อนคลายด้วยการละหมาด”
(บันทึกโดย อบูดาวูด)
และในอีกฮะดิษที่ว่า
“การละหมาด คือ แก้วตาดวงใจของฉัน”
(บันทึกโดย อันนะซาอีย์)
5. รำลึกถึงอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา เป็นประจำสม่ำเสมอ เพราะการรำลึกถึงอัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา นั้นจะทำให้จิตใจสงบ ดังที่อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ตรัสว่า
“บรรดาผู้ศรัทธาและจิตใจของพวกเขาสงบด้วยการรำลึกถึงอัลลอฮฺ พึงทราบเถิดด้วยการรำลึกถึงอัลลอฮฺนั้น ทำให้จิตใจสงบ”
(อัรเราะอฺดุ 13 : 28)
6. การปฏิบัติดีต่อผู้อื่น ดังที่อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ตรัสว่า
“และจงทำดีเถิด แท้จริงอัลลอฮฺนั้นทรงชอบผู้กระทำความดีทั้งหลาย”
(อัลบะเกาะเราะฮฺ 2 : 195)
การทำดีต่อผู้อื่นนั้นไม่ว่าจะด้วยเกียรติยศ หรือทรัพย์สิน หรือร่างกายของเขา และเมื่อบ่าวปฏิบัติดีต่อผู้อื่น อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ก็จะทรงตอบแทนเขา ด้วยการทำให้เขามีความสุข ทำให้กิจการของเขามีความง่ายดาย และมีบั้นปลายชีวิตที่ดีงาม ส่วนผู้ที่มีความตระหนี่ พระองค์ก็จะทรงทำให้เขามีความรู้สึกคับแคบในจิตใจ และจะเพิ่มความกังวลและความกลัดกลุ้มให้แก่เขา
7. การออกห่างจากสิ่งที่ทำให้หัวใจมีโรค เช่น ความอิจฉา ความโกรธแค้น เพราะเมื่อสิ่งเหล่านี้ได้คืบคลานเข้ามาในจิตใจของผู้ใด มันก็จะทำให้จิตใจของเขามัวหมอง และเกิดความรู้สึกคับแคบในจิตใจ ทำให้เขามีสภาพที่ไม่ดี อันจะส่งผลให้เขามีบั้นปลายในชีวิตที่ไม่ดี
8. การยับยั้งและระวังลิ้นจากการพูดในสิ่งที่ต้องห้าม ป้องกันหูจากการฟังในสิ่งที่ต้องห้ามและป้องกันสายตาจากการมองในสิ่งที่ต้องห้าม เพราะการฟัง การมอง การพูดที่ไร้สาระและมากเกินไปจะก่อให้เกิดโทษอย่างใหญ่หลวงและจะนำมาซึ่งความกลัดกลุ้มในจิตใจ
ดังนั้นเราจึงควรที่จะปฏิบัติตามสิ่งต่าง ๆ ที่กล่าวไปข้างต้น เพื่อที่จะทำให้เราได้รับชัยชนะ คือ ความผาสุกทั้งในดุนยาและอาคิเราะฮฺ เพราะความเบิกบานในจิตใจนั้นเป็นของขวัญและเป็นความโปรดปรานที่พระองค์ประทานให้แก่ผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์ ดังที่อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ตรัสว่า
“และแท้จริงความโปรดปรานนั้นอยู่ในเงื้อมพระหัตถ์ของอัลลอฮฺ ซึ่งพระองค์จะประทานความโปรดปรานนั้นแก่ผู้ที่พระองค์ทรงประสงค์ และพระองค์เป็นผู้ทรงโปรดปรานอันใหญ่หลวง”
(อัลฮะดีด 57 : 29)
และในอีกอายะฮฺที่ว่า
“ผู้ใดที่อัลลอฮฺทรงต้องการจะแนะนำเขา ก็จะทรงให้หัวอกของเขาเบิกบานเพื่ออิสลาม และผู้ใดที่พระองค์ทรงต้องการจะปล่อยให้พวกเขาหลงทาง ก็จะทรงให้ทรวงอกของพวกเขาคับแคบ อึดอัด ประหนึ่งว่าเขากำลังขึ้นไปยังฟากฟ้า”
(อัลอันอาม 6 : 125)
และในอีกอายะฮฺที่ว่า
“ผู้ใดที่อัลลอฮฺทรงเปิดทรวงอกของเขาเพื่ออิสลาม และเขาอยู่บนแสงสว่างจากพระเจ้าของเขา”
(อัซซุมัร 39 : 22)
พี่น้องทั้งหลาย บุคคลหนึ่งจะไม่ได้รับความสุขทางใจที่แท้จริง เว้นเสียแต่ว่าเขาจะต้องมุ่งสู่อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา อย่างจริงจัง มีความบริสุทธิ์ใจและกลับเนื้อกลับตัวยังพระองค์อย่างจริงจัง และต่อสู้กับจิตใจของตนเอง เพื่อที่จะได้รับความพอพระทัยจากพระองค์
ที่มา : วารสารอัล-อิศลาหฺ อันดับที่ 478-480 ปีที่ 88 (ตุลาคม-ธันวาคม 2562)
