ความรักเเละความห่วงใยของท่านนบี ที่มีต่อประชาชาติของท่าน

อับดุลวาเฮด สุคนธา เรียบเรียง

          รายงานจาก มารดาของบรรดาผู้ศรัทธา ท่านหญิงอาอิชะฮ์ ร่อดิยัลลอฮุอันฮา นางกล่าวว่า เมื่อฉันเห็นท่านนบี ในขณะที่ท่านมีอารมณ์ดี ฉันถามท่านร่อซูลลอฮฺ ว่า โอ้ท่านร่อซูลลอฮฺ เอ๋ย ได้โปรดขอดุอาอฺให้แก่ฉันด้วยเถิด

اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِعَائِشَةَ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِهَا وَمَا تَأَخَّرَ، مَا أَسَرَّتْ وَمَا أَعْلَنَتْ»، فَضَحِكَتْ عَائِشَةُ حَتَّى سَقَطَ رَأْسُهَا فِي حَجْرِهَا مِنَ الضَّحِكِ، قَالَ لَهَا رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «أَيَسُرُّكِ دُعَائِي؟» فَقَالَتْ: وَمَا لِي لَا يَسُرُّنِي دُعَاؤُكَ؟ فَقَالَ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: «وَاللهِ إِنَّهَا لَدُعَائِي لِأُمَّتِي فِي كُلِّ صَلَاةٍ»

     ท่านนบี กล่าวว่า โอ้อัลลอฮฺ ขอพระองค์ทรงโปรดอภัยโทษความผิดให้แก่นางทั้งในอดีตและอนาคต และบาปที่เปิดเผยและปกปิดของนางด้วยเถิด

     หลังจากนั้น ท่านหญิงอาอิชะฮ์ ก็หัวเราะจนกระทั่งศีรษะของนางลงมาถึงพื้นห้องของนาง (ด้วยกับความดีใจของนาง)

     ท่านนบีกล่าวกับท่านหญิงอาอิชะฮ์ว่า การขอดุอาอฺของฉันทำให้เธอดีอกดีใจถึงเพียงนี้เลยหรือ

     ท่านหญิงอาอิชะฮ์ กล่าวว่า มันจะไม่ทำให้ฉันดีใจได้อย่างไรละ จากการขอดุอาอฺของท่าน

     ท่านนบีกล่าวว่า ฉันขอสาบานต่อพระองค์ แท้จริง ฉันขอดุอาอฺให้กับประชาชาติของฉันแบบนี้ทุกๆเวลาละหมาด 

(อิบนุ ฮิบบาน ศอเฮี้ยะ อัลบานีย์)

          จากท่าน อับดุลลอฮฺ บิน อัมรฺ กล่าวว่า ครั้งหนึ่งท่านนบีได้อ่านโองการของอัลลอฮฺที่กล่าวถึง คำพูดของท่านนบีอิบรอฮีมที่มีต่อประชาชาติของท่านที่ว่า

"أَنَّ النَّبِيَّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ تَلَا قَوْلَ اللهِ عَزَّ وَجَلَّ فِي إِبْرَاهِيمَ: {رَبِّ إِنَّهُنَّ أَضْلَلْنَ كَثِيرًا مِّنَ النَّاسِ ۖ فَمَن تَبِعَنِي فَإِنَّهُ مِنِّي ۖ وَمَنْ عَصَانِي فَإِنَّكَ غَفُورٌ رَّحِيمٌ} [إبراهيم:36]، وَقَالَ عِيسَى عَلَيْهِ السَّلَامُ: {إِن تُعَذِّبْهُمْ فَإِنَّهُمْ عِبَادُكَ ۖ وَإِن تَغْفِرْ لَهُمْ فَإِنَّكَ أَنتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ} [المائدة:118]، فَرَفَعَ يَدَيْهِ وَقَالَ:

«اللَّهُمَّ، أُمَّتِي أُمَّتِي» وَبَكَى، فَقَالَ اللهُ عَزَّ وَجَلَّ يَا جِبْرِيلُ، اذْهَبْ إِلَى مُحَمَّدٍ، وَرَبُّكَ أَعْلَمُ، فَسَلْهُ مَا يُبْكِيكَ؟ فَأَتَاهُ جِبْرِيلُ عَلَيْهِ السَّلَامُ، فَسَأَلَهُ فَأَخْبَرَهُ رَسُولُ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ بِمَا قَالَ، وَهُوَ أَعْلَمُ، فَقَالَ اللهُ: يَا جِبْرِيلُ، اذْهَبْ إِلَى مُحَمَّدٍ فَقُلْ: إِنَّا سَنُرْضِيكَ فِي أُمَّتِكَ وَلَا نَسُوءُكَ"

     “โอ้พระผู้อภิบาลของฉัน แน่นอนสิ่งเหล่านั้น (พระเจ้าจอมปลอมทั้งหลาย) ได้ทำให้มนุษย์ส่วนใหญ่หลงทาง

     แน่นอนผู้ใดที่ปฏิบัติตามฉัน พวกเขาเป็นพวกของฉัน และผู้ใดฝ่าฝืนฉัน แน่นอนพระองค์คือผู้อภัย ผู้เมตตา”

และคำพูดของท่านนบีอีซาที่ว่า

     “หากพระองค์จะทรงลงโทษพวกเขา แน่นอนพวกเขาคือบ่าวของพระองค์ และหากพระองค์จะอภัยโทษให้พวกเขา แน่นอนพระองค์คือ ผู้เดชานุภาพ ผู้ปรีชาญาณ”

     เมื่ออ่านอายะฮฺดังกล่าวเสร็จ ท่านนบีได้ยกมือทั้งสองของท่านขึ้น (ดุอา) และร้องขอว่า “โอ้ อัลลอฮฺ! ประชาชาติของฉัน ประชาชาติของฉัน” และท่านก็ได้หลั่งน้ำตา

     พระองค์อัลลอฮฺได้กล่าวว่า “ญิบรีล จงไปหามุฮัมมัด ซึ่งพระผู้อภิบาลของเจ้ารู้ดี แต่จงไปถามเขาเถิด ว่าเขาร้องทำไม?”

     ท่านญิบรีลจึงมาหาท่านนบี ได้ถามท่านนบี และเมื่อท่านนบีตอบท่าน ท่านญิบรีลได้นำคำตอบไปบอกกับอัลลอฮฺ ซึ่งพระองค์ย่อมรู้ดีอยู่แล้ว

     พระองค์ได้บอกว่า “ญิบรีล จงไปบอกมุฮัมมัดว่า เราจะทำให้เจ้าพอใจ ด้วยการทำดีต่อประชาชาติของเจ้า และเราจะไม่ทำให้เจ้าเสียใจ 

(บันทึกโดย มุสลิม อันนะซาอี และ อิบนุฮิบบาน)

          ท่านนบีปราถนาจะพบพี่น้องในประชาชาตินี้ ด้วยความรักเเละห่วงใย รายงานจากท่าน อะนัส กล่าวว่า 

«وَدِدْتُ أَنِّي لَقِيتُ إِخْوَانِي». قَالَ: فَقَالَ أَصْحَابُ النَّبِيِّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ: أَوَلَيْسَ نَحْنُ إِخْوَانَكَ؟ قَالَ: «أَنْتُمْ أَصْحَابِي، وَلَكِنْ إِخْوَانِي الَّذِينَ آمَنُوا بِي وَلَمْ يَرَوْنِي» أخرجه أحمد

     ท่านนบี กล่าวว่า “ฉันปรารถนาจะพบเจอกับพี่น้องของฉัน” 

     เเละบรรดาศ่ออาบะกล่าวว่า “เเล้วพวกเราไม่ใช่พี่น้องของท่านหรือ”

     ท่านนบีตอบว่า “พวกท่านคือสหายของฉัน เเต่ทว่า พี่น้องของฉันคือ คนที่เขาศรัทธาต่อฉันเเต่เขาไม่ได้พบเห็นฉัน”