กับวันเวลาที่เหลืออยู่
โดย อุมมุ เตาอัม
...กับวันเวลาที่เหลืออยู่...
...ของใครบางคน
...ของตัวฉัน
...และของทุกคน
มันช่างเป็นคำตอบที่หลากหลายต่างๆ กันเสียจริง อะไรคือคำตอบในความต่างหลายๆ อย่างอยู่ ในความเหมือนกัน และอีกมากมายต่างกัน ที่เป็นดังนั้น เพราะแต่ละคนแต่ละชีวิตมีเป้าหมาย มีความหวัง ความคาดหวังกับชีวิตและคนรอบข้างที่ต่างกัน ดำเนินชีวิตไปสู่เป้าหมายที่ตั้งไว้ แม้นว่าลิขิตชีวิตของ ผู้ศรัทธานั้น อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา ได้กำหนดไว้แล้ว ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงได้เลย แต่ละคนได้ถูกบันทึกไว้แล้วตั้งแต่อยู่ในครรภ์ของมารดา (เพศชายหรือหญิง อายุขัย ปัจจัยยังชีพในโลกนี้ เป็นคนดีหรือ ไม่ดี)
ด้วยกับมนุษย์นั้นมีจินตนาการ มีความใฝ่ฝันในการใช้ชีวิต หรือมีเป้าหมายต่างๆ กัน ทุกๆ วินาที มีคนเกิดใหม่ มีคนตาย มีทารกน้อยๆ เด็กเล็ก เด็กโต บรรลุวัยสู่การเป็นหนุ่มสาว เข้าสู่วัยผู้ใหญ่และชราภาพ (กลับกลายเป็นเสมือนเด็ก) กระบวนการของการเกิด แก่ เจ็บ ตาย จึงมีการขับเคลื่อนไปตามอนุมัติของอัลลอฮฺ
ผู้ศรัทธาจำเป็นต้องมาตรฐานในการดำเนินชีวิต เพื่อให้ความเป็นผู้ศรัทธาของเขานั้นสมบูรณ์แบบ นั่นคือ บรรทัดฐานแห่งอัลกุรอาน (กิตาบุลลอฮฺ) และแบบฉบับของท่านร่อซูล ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม (ซุนนะฮฺของท่านร่อซูล)
แม้นว่าเราผู้ศรัทธาจะใช้ชีวิตต่างกันบ้าง แต่เป้าหมายนั้นเดียวกันคือ อาคิเราะฮฺที่ถาวรต่างหากที่เรากำลังเดินไป...
กับวันเวลาที่เหลืออยู่ทุกค่ำเช้า กับลมหายใจที่ยังมี กับชีวิตที่ต้องก้าวเดิน กับสติปัญญาที่ยังไม่เลอะเลือน ต้องคอยย้ำเตือนให้ได้ทบทวน !
กับวันเวลาที่ยังเหลืออยู่...ตื่นเช้ามาผู้ศรัทธาจะกล่าวดุอาอฺว่า
“มวลการสรรเสริญเป็นสิทธิของอัลลอฮฺ ผู้ทรงให้เรามีชีวิตอยู่ หลังจากที่พระองค์ได้ทรงให้เราได้ตายไป (นอนหลับ) และการมีชีวิตใหม่นั้นย่อมกลับไปสู่พระองค์”
(บันทึกโดย อิมาม อัลบุคอรีย์)
“บรรดาการสรรเสริญทั้งมวลนั้นเป็นของอัลลอฮฺ ผู้ทรงให้วิญญาณของข้าพระองค์ กลับมาสู่ข้าพระองค์ และทรงให้ร่างกายของข้าพระองค์มีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง และทรงอนุญาตให้ข้าพระองค์กล่าวรำลึกถึงพระองค์”
(บันทึกโดย อิบนุซ ซุนนีย์ ในหนังสือ “ศ่อเฮี๊ยะฮฺ อัลญามิอฺ อัศศ่อฆีร)
เราต้องสำนึกถึงบุญคุณของอัลลอฮฺที่มีต่อเรา พระองค์ทรงให้เรามีชีวิตขึ้นมาอีกครั้ง หลังจากที่เราหลับไป วันแล้ววันเล่าที่ชีวิตของเรายังได้ยืดอยู่อย่างยาวนานในบางคน บางคนมีอายุแค่ลืมตาดูโลก หรือไม่กี่วัน ไม่กี่เดือน และไม่กี่ปี อัลลอฮฺก็เรียกกลับไป แล้วเราล่ะเมื่อไหร่ พระองค์เท่านั้นที่รู้ดี
เราต้องหมั่นทบทวนกับเวลาที่เหลืออยู่ของชีวิต อะยั้ลของเรานั้นสั้นลงทุกวัน อะมัลศอและฮฺ (การงานที่ดี) ของเราเท่าเดิม เพิ่มขึ้น หรือลดลง เราเหล่าผู้ศรัทธา วันนี้ต้องดีกว่าเมื่อวาน (อะมัลศอและฮฺเพิ่มขึ้น) แต่ผู้ใดวันนี้เท่ากับวันที่ผ่านมา เขาขาดทุนแน่นอน แต่ที่แย่ที่สุด คือวันนี้ดีน้อยกว่าวันที่ผ่านมา ถ้าเป็นดังประการสุดท้ายนี้ จะเป็นผู้ที่ถูกสาปแช่ง เราเป็นเช่นใด ทบทวน ไตร่ตรอง และเลือกที่จะเปลี่ยนตัวเอง สู่สิ่งที่ดีกว่า ตามมาตรฐานของผู้ศรัทธาที่อัลลอฮฺ ซุบฮานะฮูวะตะอาลา เตือนไว้ ดังนี้
“ข้าขอสาบานด้วยเวลา (อัสรฺ) แน่แท้ มนุษย์อยู่ในการขาดทุน
นอกจากผู้ศรัทธา และประกอบการงานที่ดี (อะมัลศอและฮฺ)
และตักเตือนกันและกันในสัจธรรม และตักเตือนกันในขันติธรรม (ความอดทน)”
(อัลอัศรฺ 103 : 1 - 3)
พี่น้องผู้ศรัทธาทั้งหลาย บทเรียนจากชีวิตจริงที่เราเห็นมา การปรับจิตใจของตัวเองให้มี ความพอเพียงในการเป็นอยู่ในโลกนี้ บางครั้งเป็นสิ่งที่ยาก แต่การที่เราได้ทราบว่าชีวิตของบรรดาบรรพชน ผู้ศรัทธาในอดีตนั้นเป็นอยู่เช่นใด มีความเป็นอยู่ที่พอเพียง สมถะเรียบง่าย กอบโกยดุนยาแล้วนำพาสู่ อาคิเราะฮฺ ไม่หลงใหลกับชีวิตบนโลกนี้ เพราะท่านเหล่านั้นทราบดีถึงบ้านปลายที่ถาวรแห่งอาคิเราะฮฺ
“ใครที่ยำเกรงอัลลอฮฺ อัลลอฮฺจะให้ทางออกแก่เขา และประทานริสกีแก่เขาอย่างที่เขาไม่คาดคิด และใครที่มอบหมายกับอัลลอฮฺ อัลลอฮฺก็จะทรงให้เขามีความพอเพียง”
(อัฏฏอล๊าก 65 : 2 -3)
กับวันเวลาที่เหลืออยู่...เรา อยู่บนโลกนี้แบบคนเดินทาง
จากอายะฮฺอัลกุรอานข้างบนเป็นบรรทัดฐานให้เราได้ใช้ชีวิตแบบมีความมั่นใจ (ไม่กังวล ไม่สับสน ไม่หลงใหลกับดุนยา) เมื่อเรามอบหมายกิจการงานต่างๆ ที่เราทำดีที่สุด และผลออกมาอย่างไร เราพอใจ เราพอเพียง
กับวันเวลาที่เหลืออยู่...ชีวิตของผู้ศรัทธา
อัลลอฮฺ ได้ซื้อแล้วซึ่งชีวิตของผู้ศรัทธา เมื่อเราคิดว่าเรา (ที่ศรัทธาในอัลลอฮฺ) ได้ขายชีวิตของเรากับพระผู้สร้าง ผู้ทรงอภิบาลแล้ว ไฉนเล่า เรา (บางคน) ถึงเอาชีวิตไปประกันกับมนุษย์ (ขายประกัน ซื้อประกัน) ผู้ที่ไม่สามารถจะให้อะไรกับเราได้เลย แม้กระทั่งชีวิตและลมหายใจ
บรรดาผู้ศรัทธาที่รักทั้งหลาย เราอ่านทุกวัน วันละหลายๆ ครั้งว่า
"แท้จริง การละหมาดของข้าพระองค์ก็ดี (อินนะศ่อลาตี) การทำอิบาดะฮฺหรือเชือดสัตว์ของข้าพระองค์ก็ดี (วะนุซุกี) การมีชีวิตของข้าพระองค์ก็ดี (วะมะฮฺยายะ) และการตายของข้าพระองค์ก็ดี (วะมะมาตี) ล้วนแล้วแต่เพื่ออัลลอฮฺ ผู้เป็นพระเจ้าองค์เดียวแห่งจักรวาล (ลิลลาฮิรอบบิลอาละมีน)"
กับวันเวลาที่เหลืออยู่ ของใครๆ บางคน บอกว่า
* อยากให้ลูกๆ ได้เรียนสูงๆ จะได้มีงานมีการทำดีๆ มีหน้ามีตาในสังคม
* อยากมีเงินสักก้อน เพื่อสร้างที่พักอาศัย เป็นธุรกิจที่น่าลงทุน ลูกเมียจะได้ไม่ลำบาก
* อยากปลูกบ้านใหม่สักหลัง อยากซื้อรถสักคัน
* ตั้งใจว่าจะต่อเติมบ้านสักหน่อย
* ตั้งใจออกก่อนเกษียณราชการสักห้าปี
* ยังไม่เคยไปเที่ยวไหนเลย อยากไปทัวร์เมืองนอกกับเพื่อนๆ ที่ทำงานสักครั้ง
* อยากมีธุรกิจเล็กๆ เป็นของตัวเอง จะได้ไม่เบื่อ เพราะไม่อยากมีเวลาว่างมาก
* อยากท่องเที่ยวไปทั่วโลก โดยเฉพาะประเทศที่มีพี่น้องมุสลิม
* อยากอยู่กับบ้าน อยากดูแลครอบครัว
มีหลากหลายคำตอบจากหลากหลายบุคคลในสังคมมักมีคำตอบต่างๆ กัน กับวันเวลาที่เหลืออยู่
ผู้ศรัทธาที่รักทั้งหลายสำหรับเราแล้ว สิ่งหนึ่งที่เป็นคำตอบของเราที่น่าจะมีความเหมือนกันอยู่บ้างในความแตกต่าง...”กับวันเวลาที่เหลืออยู่นั้น...เพื่อจะได้
♦ รำลึกถึง (พระผู้สร้าง) อย่างมากมาย (เพราะการรำลึกถึงอัลลอฮฺนั้นเป็น) ที่มาของการมีสติ (ทำให้คิดอะไรๆ ได้) จะได้ทบทวนตัวเอง และคิดบัญชีตัวเอง ก่อนที่จะถูกคิดบัญชี (เพราะวันนี้มีแต่การกระทำ ไม่มีการคิดบัญชี หรือการสอบสวนใดๆ แต่วันนั้น วันแห่งการคิดบัญชี ไม่มีการกระทำ)
♦ ได้เตาบัตตัว ในความผิดพลาดที่แล้วมา กลับมาสู่สิ่งที่ดี ที่ถูก ที่ควร เริ่มต้นชีวิตใหม่ (อัลลอฮฺนั้นรักผู้ที่กลับเนื้อกลับตัว)
กับวันเวลาที่เหลืออยู่...ขอให้เราได้
♦ สะสมและเพิ่มพูน อะมัลศอและฮฺให้มากขึ้น (เพราะอัลลอฮฺจะให้อีมานเพิ่มด้วยกับ การปฏิบัติการงานที่ดีทั้งหลายเท่านั้น)
♦ ศึกษาอัลกุรอาน (อ่านให้ได้ อ่านให้ดี อ่านให้ไพเราะ) อยู่ใกล้ชิดอัลกุรอาน รักที่จะเรียนรู้ ศึกษาให้เข้าใจความหมาย ใคร่ครวญ พินิจพิจารณา เพื่อนำพาสู่การปฏิบัติ และการศรัทธาที่ แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น
♦ ปฏิบัติตามแบบอย่างของท่านร่อซูล ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะซัลลัม ให้ได้มากที่สุด ได้ศึกษาประวัติเหล่าศอฮาบะฮฺของท่าน เพื่อตอกย้ำและเตือนสติตัวเองให้มาก ในการใช้ชีวิตกับเวลาที่เหลืออยู่ อย่างระมัดระวังให้มากที่สุด
♦ ได้รับใช้ศาสนาของอัลลอฮฺบนแผ่นดินด้วยหนทางใด หนทางหนึ่ง เพื่อปกป้อง เทิดทูนดำรัสของพระองค์ (เพราะพระองค์ให้เราอยู่บนแผ่นดินของพระองค์ในฐานะบ่าวที่เป็นตัวแทนของพระองค์ ในการเป็นแบบอย่าง ไม่ใช่ตามอย่าง (ผู้ที่ไร้ศรัทธา)
♦ ได้ญิฮาด เพื่อศาสนาของอัลลอฮฺด้วยร่างกายและทรัพย์สิน (อัลลอฮ์ ตรัสว่า “และจงพลีทรัพย์สิน และชีวิตของสูเจ้าในหนทางของอัลลอฮฺ” )
♦ ได้มีเวลาขอดุอาอฺจากอัลลอฮฺมากขึ้น เพราะชีวิตของเรานั้น อยู่ในการกำหนด (กอฏอกอดัร) ของพระองค์ และไม่มีอะไรจะเปลี่ยนแปลงได้นอกจากดุอาอฺ และดุอาอฺนั้นเป็นสมองของ อิบาดะฮฺ และอัลลอฮฺจะรับดุอาอฺของผู้ที่ยำเกรงเท่านั้น
...กับวันเวลาที่เหลืออยู่...ขอให้เรา
ได้ดูแลตัวเองให้มีสุขภาพที่แข็งแรง และมีจิตใจที่เข้มแข็ง (อัลลอฮฺรักบ่าวที่แข็งแรง) เพื่อที่จะทำอิบาดะฮฺอย่างสมบูรณ์และขอให้ทุกลมหายใจของบ่าวนั้นได้อยู่แบบผู้ที่รำลึกถึงพระองค์และขอบคุณพระองค์ ขอพระองค์ได้ทรงปรับปรุงศาสนาของข้าพระองค์ อันเป็นศาสนาที่คุ้มครองกิจการของข้าพระองค์ ขอพระองค์ได้ทรงปรับปรุงดุนยาของข้าพระองค์อันเป็นที่ที่ข้าพระองค์จะต้องใช้ชีวิต (กับวันเวลาที่เหลืออยู่)
และขอพระองค์ได้ปรับปรุงอาคิเราะฮฺซึ่งที่ที่ข้าพระองค์ต้องกลับไป และขอให้ได้โปรดให้การมีชีวิตเป็นการเพิ่มพูนความดีให้แก่ข้าพระองค์ และได้โปรดให้ความตายเป็นการพักผ่อนสำหรับข้าพระองค์ จากความชั่วร้ายทั้งปวง
กับวันเวลาที่เหลืออยู่ ของข้าพระองค์
♥ ขอให้ได้ขออภัยโทษจากพระองค์อย่างสม่ำเสมอ เพราะไม่มีใครจะอภัยโทษให้ได้ นอกจากพระองค์เท่านั้น (อัลลอฮฺผู้ทรงอภัยโทษ)
♥ ขอให้ได้พินิจพิจารณาถึงเนี๊ยะมัตของพระองค์ ที่พระองค์ได้ประทานให้อย่างมากมายบนผืนแผ่นดินนี้ และขอให้ข้าพระองค์ได้ตายในฐานะผู้ศรัทธา
“และสูเจ้าอย่าตายไปจนกว่าจะได้เป็นมุสลิมที่สมบูรณ์”
(อาละอิมรอน 3 : 102)
ท่านพี่น้องผู้ศรัทธาทั้งหลาย...กับวันเวลาที่เหลืออยู่นั้น
...เราจะยังคงพยายามสร้าง...สิ่งที่เราไม่ได้อยู่ (กระนั้นหรือ?)
...เราจะพยายามแสวงหา...ในสิ่งที่เราไม่ได้ใช้ (กระนั้นหรือ?)
...เราพยายามกอบโกย...สิ่งที่มันไม่ได้งอกเงย (กระนั้นหรือ?)
...และเรายังคงสะสม...สิ่งทีมันไม่ได้เพิ่มพูนอยู่อีกหรือ?
หยุดคิดสักนิด กับ “วันเวลาที่เหลืออยู่”
♣ ก่อนที่จะถึงวันที่จะไม่มีความช่วยเหลือใดๆ ให้กับใครได้อีกเลย (นอกจากความช่วยเหลือจากอัลลอฮฺ)
♣ วันที่บัญชี (ความดีความชั่ว) ของทุกคนจะถูกนำมากางให้เห็น ไม่ตกหล่นและซ่อนเร้นแม้แต่นิดเดียว
มันเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อย่างที่สุด ที่เราจะทำอะไรถูกใจใครไปเสียทุกคน คนที่น่าสงสารคือคนที่พยายามทำอะไรเพื่อให้ได้การยอมรับ/เห็นชอบจากทุกคน เพราะเขากำลังใช้จ่ายความพยายามไปในเรื่องที่ไม่อาจได้มาและไม่มีวันจะได้
ดังนั้น....
จงจดจ่อความสนใจไปยังความพอใจของผู้เดียวเถิด
ผู้ที่เพียงความช่วยเหลือของพระองค์ก็เพียงพอแล้ว สำหรับการผ่านพ้นทุกอุปสรรค
ผู้ที่เพียงความพอใจของพระองค์ก็เพียงพอแล้วสำหรับชัยชนะ แม้คนทั้งโลกไม่พอใจ
และผู้ที่เพียงความไม่พอใจของพระองค์ก็เพียงพอแล้วสำหรับความหายนะ แม้นคนทั้งโลกจะพอใจ
เมื่อเราเอาความพึงพอใจของอัลลอฮฺเป็นใหญ่แต่เพียงหนึ่ง งานของเราก็จะง่ายและปลอดโปร่ง ไม่ต้องกังวลต่อความพึงพอใจของมนุษย์ที่ยังทะเลาะกันไม่เสร็จสิ้น คำตำหนิของมนุษย์จะไม่อาจทำร้ายเรา เท่าๆ กับคำที่ชื่นชมของมนุษย์ก็ไม่อาจทำให้หัวในเราเหลิง (ดีขึ้นได้) ทั้งคำตำหนิและชื่นชมของพวกเขาจะมีค่าเท่ากัน
(จาก ปลุก มุซักกิร)
...กับเวลาที่เหลืออยู่...
เราสมควรหรือ ที่จะรับความทุกข์ทรมานและความอ่อนระโหยจากการแบกภาระของความเจริญทางวัตถุ และความหรูหราฟุ่มเฟือยของมัน (ชีวิตบนดุนยา) หรือ?
หรือว่าเราควรที่จะค่อยๆ ปลดปล่อยดุนยา (ปล่อยวาง) เพิ่มคุณค่าอาคิเราะฮฺ เตรียมเสบียงแห่งความอิ่มเอิบ เสบียงแห่งพลัง (ความยำเกรง) เพื่อพบพระผู้เป็นเจ้าของเราแบบภาคภูมิใจ และขอพระองค์ทรงรับเราเป็นบ่าวที่ได้รับชัยชนะและพบกับความสำเร็จ อินชาอัลลอฮฺ
และขอพระองค์ทรงรับเราเป็นบ่าวที่ได้รับชัยชนะและความสำเร็จ อินชาอัลลอฮฺ
ที่มา : อนุสรณ์งานประจำปี โรงเรียนมุสลิมวิทยาคาร 28 มกราคม 2555
