มวลการสรรเสริญเป็นสิทธิของอัลลอฮ์ผู้ทรงอภิบาลแห่งสากลโลก และขอความสันติจงมีแด่ท่านนบีมูฮัมหมัด  บรรดาเครือญาติ  บรรดาซอฮาบะฮ์ และตลอดจนผู้ปฏิบัติตามแนวทางของท่าน

 ขอความสันติสุข ความเมตตา และความจำเริญ จงประสบแด่บรรดาหนุ่มสาวทุกคน
 

           ในวันนี้ขอนำเสนอประวัติศาสตร์และตัวอย่างเรื่องราวจากบรรพชนของอิสลาม เริ่มต้นจากน้ำตาที่มาจากการร้องไห้ของดวงตาทั้งสอง       

          น้ำตามักมีความหมายในตัวเอง และถึงแม้ว่าน้ำตาเป็นเพียงแค่สายน้ำสายเล็กๆ แต่น้ำตาก็สามารถสื่อได้ลึกซึ้งถึงสัมผัสอันละเอียดอ่อนและสัมผัสอันหยาบกร้านที่บ่งบอกถึงความโกรธอย่างบ้าคลั่ง

         โดยปกติแล้วสาเหตุที่ทำให้น้ำตาของมนุษย์คนใดคนหนึ่งไหลออกมานั้นมีอยู่มากมาย ไม่ว่าจะเป็นความปลื้มปิติยินดี ความเสียใจ ความเจ็บปวด แต่ก็ยังมีบางครั้งที่ใครหลายๆคนแสร้งปล่อยน้ำตาออกมา เพื่อเหตุผลอะไรบางอย่าง ดังเช่นตัวอย่างที่เราอาจจะพบเห็นได้ในจอทีวีที่ทำให้ใครหลายๆคนต้องหลั่งน้ำตาออกมา ด้วยเหตุผลเพียงเพราะคล้อยตามไปกับการสวมบทบาทของเหล่าบรรดาดารา นักแสดง ทั้งที่นักแสดงเหล่านั้นแสร้งร้องไห้ออกมาก็เพียงเพื่อ “เงิน” และที่มากไปกว่านั้นก็คือ การที่ใครหลายๆคนร้องไห้เพราะบทบาทของนักแสดงในจอ !

           ดังนั้นหนุ่มสาวที่กำลังเสียน้ำตาให้กับ หนัง ละคร หรือซีรี่ส์เกาหลีทั้งหลาย ! พึงรู้เถิดว่า “นั่นคือน้ำตาของความขาดทุน” แล้วการร้องไห้ชนิดใดเล่าที่มีคุณค่าและประเสริฐที่สุด? ลองมาดูกันว่า บรรพชนของเราที่ใช้ชีวิตอยู่ในช่วงสามศตวรรษแรกแห่งฮิจเราะห์ ...กลุ่มชนที่ท่านนบี  ได้กล่าวไว้ว่าเป็นกลุ่มชนที่ดีที่สุด เขาเป็นกันเช่นไร...
 
          ตามประวัติศาสตร์ระบุว่า ท่านคอลีฟะฮ์อุมัร บินอับดุลอาซีซ (หลานของท่านอุมัร บินคอตตอบ) มักจะเชิญบรรดานักปราชญ์มานั่งประชุม พบปะ และให้พวกเขาพูดถึงในเรื่องของ ความตาย วันกียามะห์ และเรื่องโลกอาคีเราะห์ในทุกๆค่ำคืน จนกระทั่งบางคืนพวกเขาได้พากันร้องไห้ประหนึ่งว่ามีศพวางอยู่เบื้องหน้า  ชีวิตที่ผ่านมาของท่านตั้งแต่วัยเยาว์ได้รับการสอนให้มีความสัมถะ และใคร่ครวญถึงความตายอยู่เสมอ ในขณะที่เด็กคนอื่นๆ กำลังสนุกสนานอยู่กับการละเล่น ตามประสา

มีครั้งหนึ่งในวัยเยาว์ ท่านคอลีฟะฮ์อุมัร บินอับดุลอาซีซ ได้ร้องไห้จนต้องมีผู้นำท่านไปส่งให้มารดาของท่าน 

มารดาของท่านถามว่า “ร้องไห้ทำไมหรือ?”

ท่านตอบว่า “ฉันรำลึกถึงความตายครับแม่”

เมื่อมารดาของท่านทราบเช่นนั้น นางจึงร้องไห้ออกมาด้วยความตื้นตันใจ

และมากไปกว่านั้นในประวัติศาสตร์ยังระบุว่าท่านเป็นเด็กคนหนึ่งที่จดจำอัลกุรอานได้ทั้งเล่มตั้งแต่วัยเยาว์...มาชาอัลลอฮ์ !

           อีกท่านหนึ่งคือท่านฟะฎอละฮ์ บินศัยฟีย์ ท่านเป็นอีกคนหนึ่งที่มักจะร้องไห้เกือบตลอดเวลา ครั้งหนึ่งได้มีชายผู้หนึ่งเข้าไปพบท่านในขณะที่ท่านกำลังร้องไห้อยู่ 

ชายผู้นั้นจึงได้ถามภรรยาของท่านว่า “เกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือ?” 

       นางจึงตอบว่า “ท่านฟะฎอละฮ์มักกล่าวอยู่เสมอว่าท่านจะเดินทางไกล(สู่อาคีเราะฮ์)ได้อย่างไร ในขณะที่ท่านไม่มีเสบียงที่เพียงพอ?”

เมื่อครั้งที่ท่านอบูฮูรอยเราะฮ์กำลังจะเสียชีวิต ท่านก็ร้องไห้  จนกระทั่งได้มีคนถามว่า “ท่านร้องไห้ทำไมหรือ? 

ท่านจึงตอบว่า “หนทางที่ยังยาวไกลแต่ในขณะที่เสบียงของฉันมีอยู่เพียงน้อยนิด  อีกทั้งความเชื่อมั่นก็ยังอ่อนแอ...”

           ครั้งหนึ่งท่านคอลีฟะฮ์สุไลมาน  บินอับดุลมาลิก ได้ส่งคนไปตามตัวท่านอบีฮาชิม เมื่อท่านมาพบ 

 ท่านสุไลมาน ก็ถามว่า “โอ้อบูฮาชิม  ทำไมคนเราต่างก็รังเกียรติความตายกันเล่า?”