โรคลำพองตน(อัลอุจบฺ)คืออะไร ?
โดย...ยะห์ยา หัสการณ์บัญชา
โรคลำพองตนคือการอวดตน และโอ้อวดผลงานต่างๆที่ได้กระทำและยึดติดกับมัน โดยอ้างผลงานเหล่านั้นเข้าหาตนเองแทนที่จะอ้างไปหาอัลลอฮฺผู้ทรงให้ความโปรดปราน
และผลเสียที่เกิดขึ้นกับผู้ป่วยด้วยโรคลำพองตนนั้นมีมากมาย เช่น มันจะลบล้างการงานที่ดีของผู้ป่วยโรคนี้ และปิดบังความดีงามของเขา และทำให้ผู้ป่วยโรคนี้ได้รับคำก่นด่า
♦ ♦ โรคลำพองตนนั้นเป็นสิ่งต้องห้าม และมันคือส่วนหนึ่งของการทำชิริก(โอ้อวด)
ท่านอิบนุตัยมียะฮฺได้กล่าวว่า
โดยส่วนมากแล้ว คนที่มีความโอ้อวดมักจะมีความลำพองตนไปพร้อมๆกัน เพราะความโอ้อวดนั้นเป็นการตั้งภาคีต่ออัลลอฮฺด้วยร่างกาย(การกระทำ)และความลำพองตนนั้นเป็นการตั้งภาคีต่ออัลลอฮฺ 
ด้วยจิตใจ และนี่คือสภาพของพวกยะโสโอหัง
ด้วยเหตุนี้พวกที่โอ้อวดนั้นเขาไม่บรรลุวัตถุประสงค์ ที่อัลลอฮฺ ตรัสว่า
{ إيَّاكَ نَعْبُدُ } “พระองค์เท่านั้นที่เราเคารพบูชา”
และเขาไม่ได้บรรลุถึงวัตถุประสงค์ที่พระองค์ตรัสว่า
{ إيَّاكَ نَسْتَعِينُ } “พระองค์เท่านั้นที่เราขอความช่วยเหลือ”
ดังนั้นใครก็ตามที่บรรลุถึงวัตถุประสงค์ของอัลลอฮฺ ในพระดำรัสของพระองค์ที่ว่า
{ إيَّاكَ نَعْبُدُ } “พระองค์เท่านั้นที่เราเคารพบูชา”
เขาจะปลอดภัยจากความโอ้อวด และใครก็ตามที่บรรลุถึงวัตถุประสงค์ของอัลลอฮฺ ในพระดำรัสของพระองค์ที่ตรัสว่า
{ إيَّاكَ نَسْتَعِينُ } “พระองค์เท่านั้นที่เราขอความช่วยเหลือ”
เขาจะปลอดภัยจากความลำพองตน
ท่านนบีมุฮัมมัด ศ็อลลัลลอฮุอลัยฮิวะสัลลัม ได้กล่าวว่า
“สามสิ่งที่ถือเป็นความพินาศคือ การตกเป็นทาสของความตระหนี่
การปฏิบัติตามอารมณ์ใฝ่ต่ำ และความลำพองตน”
บันทึกโดยอิมามบัยฮะกีย์และชัยคฺอัลบานีย์ได้วืเคราะห์ว่าเป็นหะดีษหะสัน
(มัจมัวะอฺ อัลฟะตาวา ของชัยคุลอิสลาม อิบนุตัยมียะฮฺ เล่มที่ 10 หน้าที่ 277)
ท่านอิบนุหะญัรฺ ได้นำคำกล่าวของท่านอิมามกุรฏุบีย์มาบันทึกลงไปในตำราฟัตหุ้ลบารีย์ของท่านโดยมีใจความว่า
“ผู้ที่มีความลำพองตนนั้น เขาจะเพ่งมองตนเองในสภาพที่เลิศเลอ โดยหลงลืมความโปรดปรานของอัลลอฮฺ และดูถูกเหยียดหยามผู้อื่น และความลำพองตนนั้นคือความยโสโอหัง(ตะกับโบรฺ)ที่น่าตำหนิ”
(ฟัตหุ้ลบารีย์ เล่มที่ 10 หน้าที่ 261)
ผู้ที่ป่วยเป็นโรคนี้จะมีอาการต่อไปนี้ มากหรือน้อยขึ้นอยู่กับอาการ
1. ปฏิเสธความจริง และดูถูกผู้อื่น
2. มองผู้คนด้วยใบหน้าที่หยิ่งผยอง
3. ไม่รับคำปรึกษาชี้แนะจากคนดีมีสติปัญญา
4. เดินอย่างจองหอง
5. โอ้อวดผลงานที่เป็นศาสนกิจ และทำให้ผู้อื่นเห็นว่ามันมีมากมาย
6. มีความทะนงในความรู้ของตน และโอ้อวดมัน
7. ใส่ร้ายนินทาผู้อื่น
8. ทะนงในชื่อเสียง ชาติตระกูลของตนเอง และหลงใหลในรูปลักษณ์ของตนเอง
9. จงใจค้านกับคนอื่นด้วยความมักใหญ่ใฝ่สูง
10. ลดเกียรติของผู้รู้ศาสนาผู้มีความยำเกรง
11. ยกย่องและอวยตัวเอง
12.หลงลืมบาปต่างๆที่ตัวเองเคยกระทำไว้
13. เพ้อฝันว่าตัวเองจะได้รับความดีตอบแทน ได้รับการอภัยโทษ และได้รับในสิ่งที่ตนเองวิงวอนขอ ทั้งๆที่ตนเองกำลังถูกโรคนี้ครอบงำ
14. ทำความผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า
15. ไม่ทำความดี เพราะคิดว่าตัวเองดีเลิศแล้ว
16. ดูถูกเหยียดหยามมุสลิมที่ทำบาปและสิ่งฝ่าฝืนอัลลอฮฺ เพราะคิดว่าตนเองเคร่งครัดศาสนา ดีกว่าพวกเขา
17. ตั้งตนเป็นผู้รู้ก่อนที่จะศึกษา
18. ไม่ค่อยน้อมรับฟังผู้รู้
