ความรู้สึกปลอดภัย จากการลงโทษของอัลลอฮฺ
ดร.อะมีน บิน อับดุลลอฮฺ อัช-ชะกอวีย์
มวลการสรรเสริญเป็นสิทธิ์ของอัลลอฮฺ ขอความสุขความจำเริญและความสันติจงประสบแด่ท่านเราะสูลุลลอฮฺ ฉันขอปฏิญาณว่าไม่มีพระเจ้าอื่นใดนอกจากอัลลอฮฺเพียงองค์เดียว ไม่มีภาคีใด ๆ สำหรับพระองค์ และฉันขอปฏิญาณว่ามุหัมมัดเป็นบ่าวของอัลลอฮฺ และเป็นศาสนทูตของพระองค์
การรู้สึกปลอดภัยจากการลงโทษของอัลลอฮฺ และการสิ้นหวังในความเมตตาของพระองค์นั้น ถือเป็นบาปใหญ่ประการหนึ่ง อัลลอฮฺ ตะอาลา ตรัสว่า
﴿ أَفَأَمِنَ أَهۡلُ ٱلۡقُرَىٰٓ أَن يَأۡتِيَهُم بَأۡسُنَا بَيَٰتٗا وَهُمۡ نَآئِمُونَ ٩٧ أَوَ أَمِنَ أَهۡلُ ٱلۡقُرَىٰٓ أَن يَأۡتِيَهُم بَأۡسُنَا ضُحٗى وَهُمۡ يَلۡعَبُونَ ٩٨ أَفَأَمِنُواْ مَكۡرَ ٱللَّهِۚ فَلَا يَأۡمَنُ مَكۡرَ ٱللَّهِ إِلَّا ٱلۡقَوۡمُ ٱلۡخَٰسِرُونَ ٩٩ ﴾ [الأعراف: 97- 99]
“แล้วบรรดาชาวเมืองนั้นปลอดภัยกระนั้นหรือ ในการที่การลงโทษของเราจะมายังพวกเขาในเวลากลางคืน ขณะที่พวกเขานอนหลับอยู่?
และชาวเมืองนั้นปลอดภัยกระนั้นหรือ ในการที่การลงโทษของเราจะมายังพวกเขาในเวลาสายขณะที่พวกเขากำลังเล่นสนุกสนานกันอยู่?
แล้วพวกเขาปลอดภัยจากอุบายของอัลลอฮฺ กระนั้นหรือ?
ไม่มีใครมั่นใจว่าจะปลอดภัยจากอุบายของอัลลอฮฺ นอกจากกลุ่มชนที่ขาดทุนเท่านั้น”
(อัลอะอฺรอฟ: 97-99)
หมายถึง พวกเขามั่นใจว่าจะปลอดภัยจากการลงโทษ และความกริ้วโกรธที่พระองค์มีต่อพวกเขา รวมทั้งอำนาจของพระองค์ในการจัดการกับพวกเขา ขณะที่พวกเขากำลังเพลิดเพลินสนุกสนานอย่างนั้นหรือ? ทั้งนี้ กลุ่มชนในยุคก่อนที่ดื้อดึงและปฏิเสธที่จะศรัทธาต่อบรรดาศาสนทูต เช่น กลุ่มชนของท่านนบีนูหฺ พวกอ๊าด และพวกษะมูด นั้น อัลลอฮฺได้ทรงประทานปัจจัยยังชีพและความเป็นอยู่ที่ดีให้แก่พวกเขา ทั้งที่พวกเขาทรยศฝ่าฝืนคำสั่งใช้ของพระองค์ พวกเขาจึงชะล่าใจไม่คิดว่าความโปรดปราน เหล่านั้นจะเป็นเพียงอุบายที่อัลลอฮฺทรงใช้หลอกล่อให้พวกเขาตายใจ และไม่คิดว่าพระองค์จะทรงลงโทษพวกเขาโดยที่พวกเขาไม่ทันตั้งตัว
เกาะตาดะฮฺ เราะหิมะฮุลลอฮฺ กล่าวว่า
“การลงโทษของอัลลอฮฺประสบแก่พวกเขาอย่างกะทันหัน ทั้งนี้ อัลลอฮฺมักจะลงโทษกลุ่มชนหนึ่งกลุ่มชนใดขณะที่พวกเขากำลังเพลิดเพลินลืมตัว ดังนั้น พวกท่านจงอย่าชะล่าใจคิดว่าตนเองจะรอดพ้นปลอดภัยจากการลงโทษของอัลลอฮฺ”
(ฟัตหุลมะญีด หน้า 415)
ชัยคฺ อับดุรเราะหฺมาน อัสสะอฺดีย์ เราะหิมะฮุลลอฮฺ
ได้กล่าวอธิบายอายะฮฺ ( أَفَأَمِنُواْ مَكۡرَ ٱللَّهِۚ ) ว่า “อายะฮฺนี้เป็นการเตือนอย่างชัดแจ้งว่า ไม่สมควรที่บุคคลหนึ่งจะรู้สึกมั่นใจในระดับความศรัทธาของเขา ทว่าเขาควรที่จะหวั่นเกรงหรือพึงระวังว่าวันหนึ่งวันใดเขาอาจจะถูกทดสอบ จนทำให้ศรัทธาของเขาสูญสิ้นไป และก็ควรที่จะขอดุอาอ์เสมอ โดยกล่าวว่า
« يَا مُقَلِّبَ القُلُوبِ ثَبِّتْ قَلْبِي على دِيْنِكَ »
(โอ้ผู้ทรงทำให้หัวใจผันเปลี่ยน ขอพระองค์ทรงดูแลหัวใจของฉันให้มีความมั่นคงยืนหยัดในศาสนาของพระองค์ด้วยเถิด)
และควรทำทุกวิถีทางที่จะทำให้ตัวเขารอดพ้นจากความชั่วเมื่อเกิดฟิตนะฮฺต่าง ๆ เพราะแท้จริงแล้ว ไม่ว่าคนเราจะมีระดับความศรัทธาที่สูงส่งเพียงใด ก็มิอาจจะมั่นใจได้ว่าจะรอดพ้นปลอดภัย”
(ตัฟสีรฺอิบนุสะอฺดีย์ หน้า 276)
ชัยคฺ อิบนุ อุษัยมีน เราะหิมะฮุลลอฮฺ กล่าวว่า
“พระดำรัสของอัลลอฮฺที่ว่า ( أَفَأَمِنُواْ مَكۡرَ ٱللَّهِۚ ) นั้นเป็นหลักฐานที่ชี้ให้เห็นว่า บางครั้งพระองค์จะทรงวางอุบายหลอกล่อให้ชะล่าใจ ทั้งนี้กลอุบาย (المَكْرُ) ในทางภาษานั้น หมายถึง การทำอันตรายต่อศัตรูในขณะที่เขาไม่รู้ตัว ดังเช่นความหมายที่ปรากฏในหะดีษที่ว่า
« الحَرْبُ خُدعَةٌ » [رواه البخاري برقم 3030 ومسلم برقم 1739]
“ศึกสงครามนั้นคือการหลอกล่อให้เข้าใจผิด”
(บันทึกโดยอัลบุคอรีย์ หะดีษเลขที่ 3030 และมุสลิม หะดีษเลขที่ 1739)
อาจมีคำถามว่า อัลลอฮฺจะทรงมีคุณลักษณะ المكر ได้อย่างไร ในเมื่อลักษณะดังกล่าวน่าจะเป็นสิ่งที่น่าตำหนิ? คำตอบคือ المكر ในที่นี้สำหรับพระองค์นั้นถือเป็นคุณลักษณะที่น่าสรรเสริญ และบ่งชี้ถึงพลังอำนาจของพระองค์ แต่เราจะไม่ระบุว่าพระองค์ทรงมีคุณลักษณะดังกล่าวโดยไม่ขยายความเพิ่มเติม เช่นกล่าวว่า إن الله ماكر (อัลลอฮฺทรงเป็นผู้วางอุบายหลอกล่อ) แต่เราจะกล่าวถึงคุณลักษณะนี้ในกรณีที่เป็นเรื่องน่าชื่นชมสรรเสริญ ดังคำตรัสของพระองค์ที่ว่า
( وَيَمْكُرُونَ وَيَمۡكُرُ ٱللَّهُۖ ﴾ [الأنفال: ٣٠]
“และพวกเขาวางอุบายกัน และอัลลอฮฺก็ทรงวางอุบาย”
(อัลอันฟาล: 30)
เช่นเดียวกับที่พระองค์ตรัสว่า
( وَمَكَرُواْ مَكۡرٗا وَمَكَرۡنَا مَكۡرٗا وَهُمۡ لَا يَشۡعُرُونَ ٥٠﴾ [النمل: 50]
“และพวกเขาได้วางแผน และเราก็ได้วางแผนโดยที่พวกเขาไม่รู้สึกตัว”
(อันนัมลฺ: 50)
และที่พระองค์ตรัสว่า
( أَفَأَمِنُواْ مَكۡرَ ٱللَّهِۚ ﴾ [الأعراف: 99]
“แล้วพวกเขาปลอดภัยจากอุบายของอัลลอฮฺกระนั้นหรือ ?”
(อัลอะอฺรอฟ: 99)
ดังนั้นคุณลักษณะนี้จะไม่ถูกปฏิเสธโดยสิ้นเชิง แต่เราจะระบุว่าพระองค์มีคุณลักษณะดังกล่าวในกรณีที่เป็นสิ่งที่น่าชื่นชมสรรเสริญ แต่ถ้าเป็นกรณีที่ไม่น่าชื่นชม เราก็จะไม่ระบุว่าพระองค์ทรงมีคุณลักษณะดังกล่าว หรือเราก็จะไม่กล่าวว่า الماكر (ผู้วางอุบายหลอกล่อ) คือหนึ่งในพระนามของอัลลอฮฺ
(อัลเกาลุลมุฟีด เล่ม 2 หน้า 248)
มีรายงานหะดีษบันทึกในมุสนัดอะหฺมัด (หะดีษเลขที่ 17311) จากท่านอุกบะฮฺ บิน อามิรฺ เราะฎิยัลลอฮุอันฮฺ เล่าว่า ท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม กล่าวว่า
« إِذَا رَأَيْتَ اللَّهَ يُعْطِي الْعَبْدَ مِنَ الدُّنْيَا عَلَى مَعَاصِيهِ مَا يُحِبُّ، فَإِنَّمَا هُوَ اسْتِدْرَاجٌ » [رواه أحمد برقم 17311]
"ถ้าท่านเห็นว่าอัลลอฮฺทรงประทานความสุขสบายในโลกดุนยาให้แก่คนใดคนหนึ่งอย่างมากมาย ทั้งที่เขาผู้นั้นจมปลักอยู่กับบาปความผิดและการฝ่าฝืน ก็พึงทราบเถิดว่าสิ่งนั้นเป็นเพียงการประวิงเวลาให้เขาชะล่าใจ"
แล้วท่านเราะสูล ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม ก็อ่านอายะฮฺต่อไปนี้
( فَلَمَّا نَسُواْ مَا ذُكِّرُواْ بِهِۦ فَتَحۡنَا عَلَيۡهِمۡ أَبۡوَٰبَ كُلِّ شَيۡءٍ حَتَّىٰٓ إِذَا فَرِحُواْ بِمَآ أُوتُوٓاْ أَخَذۡنَٰهُم بَغۡتَةٗ فَإِذَا هُم مُّبۡلِسُونَ ٤٤ ﴾ [الأنعام: ٤٤]
"ครั้นเมื่อพวกเขาลืมสิ่งที่พวกเขาถูกเตือนให้รำลึก เราก็ปิดให้แก่พวกเขาซึ่งบรรดาประตูของทุกสิ่ง จนกระทั่งเมื่อพวกเขาระเริงต่อสิ่งที่พวกเขาได้รับ เราก็ลงโทษพวกเขาโดยกะทันหัน แล้วทันใดนั้นพวกเขาก็หมดหวัง"
(อัล-อันอาม: 44)
อิสมาอีล บิน รอฟิอฺ กล่าวว่า
“การรู้สึกรอดพ้นปลอดภัยจากบททดสอบและการลงโทษของอัลลอฮฺนั้น คือ การที่คนคนหนึ่งประพฤติชั่วลุ่มหลงอยู่กับบาปความผิดอย่างไม่รู้สึกรู้สา แต่เขากลับคาดหวังไปเองว่าอัลลอฮฺจะทรงอภัยให้แก่เขา
สลัฟบางท่านอธิบายว่า การวางอุบายของอัลลอฮฺนั้น คือ การที่พระองค์ทรงทดสอบมนุษย์ด้วยการประทานความโปรดปรานอย่างมากมาย แม้เขาเหล่านั้นจะฝ่าฝืนพระองค์ก็ตาม ทรงให้พวกเขามีสุขภาพร่างกายที่แข็งแรง มีความเป็นอยู่ที่ผาสุก แล้วพระองค์ก็ทรงลงโทษพวกเขาอย่างเฉียบพลันโดยที่พวกเขาไม่ทันตั้งตัว”
(ฟัตหุลมะญีด หน้า 416)
อัลลอฮฺตรัสว่า
( وَكَذَٰلِكَ أَخۡذُ رَبِّكَ إِذَآ أَخَذَ ٱلۡقُرَىٰ وَهِيَ ظَٰلِمَةٌۚ إِنَّ أَخۡذَهُۥٓ أَلِيمٞ شَدِيدٌ ١٠٢ ﴾ [هود: ١٠٢]
“และเช่นนี้แหละคือการลงโทษของพระเจ้า เมื่อพระองค์ทรงลงโทษหมู่บ้านซึ่งเป็นหมู่บ้านที่อธรรม
แท้จริงการลงโทษของพระองค์นั้นเจ็บแสบสาหัส”
(ฮูด: 102)
แปลโดย : อุศนา พ่วงศิริ / Islamhouse
