ครอบครัวชะฮีด
อิมาม อับดุลลอฮฺ อิบรอฮีม กรีมี
ครอบครัวชะฮีด คือ ครอบครัว อัมมาร อิบนุ ยาซีร
ยาซีร (บิดา) และสุมัยยะฮฺ (มารดา) กับอับดุลลอฮฺ (พี่ชาย) และอัมมาร (น้องชาย) ทั้งครอบครัวได้อุทิศชีวิตเป็นชะฮีดไว้ในหนทางของอัลลอฮ์ 
ยาซีรผู้พ่อ เป็นชาวอาหรับจากประเทศเยเมน ได้อพยพมาตั้งรกรากอยู่ที่นครมักกะฮฺ ก่อนที่อิสลามจะอุบัติขึ้น และได้แต่งงานกับทาสหญิงของตระกูลบนีมัคซวูม อันมีนามว่า สุมัยยะฮฺ ซึ่งเป็นมารดาของอับดุลลอฮฺ และอัมมาร
เมื่อท่านนบีมุฮัมมัด 
ได้รับการแต่งตั้งเป็นนบี อัมมารผู้น้องได้เข้ารับนับถืออิสลาม แล้วต่อมา บิดา มารดา และพี่ชาย ก็ได้รับนับถืออิสลามด้วย ขณะนั้นอาหรับตระกูลกุไรชฺ ได้คอยสอดส่องจ้องทำร้ายทุกคนที่เข้ารับศาสนาอิสลาม และที่นิยมชมชอบในตัวท่านนบีมุฮัมมัด ไม่เลือกว่าเขาผู้นั้นจะเป็นผู้ที่อยู่ในตระกูลสูงศักดิ์เพียงใด ไม่ว่าจะเป็นที่เคารพมีผู้นับหน้าถือตาเพียงไหน จะอย่างไรเสียอีกกับครอบครัวต่างถิ่นที่ไม่มีศักดิ์ศรี ไม่มีพรรคพวก ไม่มีแม้กระทั่งกำลังความสามารถที่จะให้ความคุ้มครองได้ อย่างครอบครัวของยาซีร
สมาชิกในครอบครัวของยาซีรต้องตกเป็นเหยื่อทารุณกรรมอย่างที่มุสลิมคนอื่นๆต้องประสบกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งการทารุณจากตระกูลบนีมัคซูม ซึ่งสุมัยยะฮฺ เป็นข้าทาสของตระกูลนี้อยู่ โดยที่เจ้านายมีคำสั่งใช้ให้เอาเชือกล่ามทาสหญิงของเขาพร้อมทั้งสามีและบุตรทั้งสองของนางไว้ แล้วลากไปบนถนน ลากไปบนทรายที่ร้อนระอุ ซ้ำยังเอาก้อนหินก้อนโตๆวางทับไว้อีก บางครั้งก็ใช้เหล็กเผาไฟ นาบไปบนตัว
การกระทำทารุณต่อสี่ชีวิต พ่อ แม่ ลูก ยังคงดำเนินต่อไป บางครั้งเมื่อแดดร้อนจัดบนีมัคซูมได้เอาเสื้อเกราะที่ถูกแดดจนร้อนจัดเผาผลาญประดุจผิงไฟไว้มาสวมใส่ให้แก่สี่ชีวิต พ่อ แม่ ลูก ครอบครัวนี้ แล้วปล่อยให้ยืนตากแดดอยู่กลางแจ้ง ทั้งหมดนี้ก็เพื่อต้องการให้สี่ชีวิต พ่อ แม่ ลูก กลับศาสนาเดิม ทิ้งศาสนาใหม่ที่เขาเหล่านั้นยึดมั่นอยู่ แต่สี่ชีวิตนี้ก็ไม่ยอมทรยศต่ออุดมการณ์ ไม่ยอมกุฟุรต่อท่านนบีมุฮัมมัด
ขณะที่ครอบครัวของยาซีรกำลังถูกทารุณกรรมอยู่นี้ ท่านนบีมุฮัมมัด ผ่านมาประสบเข้า จึงได้กล่าวปลอบประโลม และให้กำลังใจให้อดทนต่อไปว่า
“วงศ์วานของยาซีร อดทนต่อไปเถิด แท้จริงสวรรค์กำลังรอคอยพวกท่านอยู่ข้างหน้า”
ยาซีรผู้พ่อ ไม่สามารถที่จะทนต่อทารุณกรรมที่ได้รับ เนื่องด้วยความชราภาพ ก็สิ้นชีวิตลง เขาตายอย่างศรัทธาชนที่ขันติอดทน อับดุลลอฮฺ ลูกชาย ก็เช่นเดียวกัน สุดที่จะทนทานต่อทารุณกรรมและความทรมานต่อไปได้ ก็จบชีวิตลงตามบิดาไปอีกผู้หนึ่ง อย่างศรัทธาชนที่อดทนและขันติ คงเหลืออีกสองแม่ลูก สุมัยยะฮฺมารดาได้กัดฟันสู้ต่อไปด้วยหัวใจทีมั่นคง แต่ศัตรูของอัลลอฮฺ ขาดความอดทนเสียก่อน จึงชิงจบชีวิตให้แก่นางโดยสังหารนางอย่างป่าเถื่อน เหี้ยมโหด และไร้มนุษยธรรม นางตายลงอีกผู้หนึ่ง ตายอย่างศรัทธาชนที่ขันติเยี่ยงสามีและบุตรของนาง
อัมมาร บินยาซีร จึงเป็นสมาชิกผู้เดียวของครอบครัวนี้ที่เหลืออยู่เผชิญชีวิตต่อไปภายใต้การทารุณกรรมของศัตรูผู้ไร้ความปรานี ศัตรูของอัลลอฮฺ ได้บังคับให้อัมมารสลัดศาสนาใหม่ทิ้งเสีย มิเช่นนั้นแล้วก็จะกระทำทารุณและทรมานต่อไป หรือไม่ก็จะสังหารเสีย อย่างที่สังหารมารดามาแล้ว ศัตรูของอิสลามได้ทวีการทารุณอัมมารต่างๆนานา แต่อัมมารก็ได้อดทนขันติต่อสู้กับทารุณกรรมของศัตรูผู้ไร้ความปรานี ด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยการอีมาน จนได้โอกาสหนีรอดออกมาได้ แล้วอพยพหลบภัยไปยังนครอัลมาดีนะฮฺ ทำให้ชีวิตของอัมมารสดชื่นและราบรื่นขึ้น
อัมมาร อิบนุ ยาซิร ชินชาต่อความยากลำบาก ต่อภยันตรายต่างๆมาแล้ว เมื่อครั้งถูกทรมานและถูกทารุณกรรมที่มักกะฮฺ เขาทนทุกข์ทรมานอย่างชนิดที่คนอื่นๆ ไม่สามารถจะทนได้ เมื่อท่านร่อซูล ประสงค์จะสร้างมัสยิดอัลมาดินะฮฺ มุสลิมีนต่างก็ร่วมแรงร่วมกำลังกันอย่างพร้อมเพรียงกัน อัมมาร อิบนุ ยาซิร เป็นผู้หนึ่งที่ทุ่มเทกำลังความสามารถในการสร้างมัสยิดนี้ด้วย อัมมาร อิบนุ ยาซิร ขนดินแบกหินมากยิ่งกว่าศ่อฮาบะฮฺ คนใดๆทั้งสิ้น จนเหนื่อยอ่อนเมื่อยล้าทั้งร่าง ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าเต็มไปด้วยฝุ่นและดิน
เมื่อท่านร่อซูล ผ่านมาพบเข้า จึงพูดกับเหล่าสาวกของท่านว่า “จงเมตตาต่ออัมมาร เพลาๆ มือให้เสียบ้าง”
อัมมาร อิบนุ ยาซีร ในสงครามสนามรบ
อัมมาร อิบนุ ยาซีร ได้ร่วมรบในสงครามบัดรฺ และรอดปลอดภัยกลับมา เขาได้ร่วมทำศึกในสงครามอุหุด และก็ปลอดภัยกลับมาอีกเช่นกัน เขาได้ร่วมทำสงครามในการรบสนามเพลาะ (อัลคอนดัก) และรอดปลอดภัยกลับมาอีกเช่นเคย และเมื่อคราวที่มุสิมนยกขบวนทัพไปเปิดเมืองมักกะฮฺ อัมมาร อิบนุ ยาซีร ไม่เคยว่างเว้นที่จะออกศึกกับท่านนบีมุฮัมัด เลยสักครั้งเดียว และก็ปลอดภัยกลับมาทุกครั้ง
อัมมาร อิบนุ ยาซิร เป็นที่รักใคร่และโปรดปรานของท่านร่อซูลุลลอฮฺ มาก เมื่อพบหน้าอัมมารเข้าคราใด ท่านแสดงอาการยิ้มแย้มด้วยเสมอ และจะทักทายว่า “ขอต้อนรับคนดีที่หอมหวน” และท่านร่อซูลุลลอฮฺ ชมเชยเอ่ยขวัญถึงอัมมารต่อหน้าบรรดาสาวกของท่านอยู่เสมอ
ครั้งหนึ่ง อัมมารเกิดขัดแย้งกับท่าน คอลิด อิบนุ วะลีด ท่านคอลิดได้แสดงอาการเกรี้ยวกราดเอากับอัมมาร ท่านคอลิดจึงไปฟ้องท่านร่อซูลลุลลอฮฺ ท่านร่อซูลลุลลอฮฺ จึงปรามท่านคอลิด อิบนุ วะลีด ว่า
“โอ้ คอลิด ผู้ใดที่ทำร้ายอัมมาร อัลลอฮฺจะทำร้ายผู้นั้น และผู้ใดที่โกรธอัมมาร อัลลอฮฺจะโกรธเขาผู้นั้นด้วย”
เมื่อท่านร่อซูลุลลอฮฺ ถึงแก่กรรม อัมมาร อิบนุ ยาซีร มีอายุล่วงวัย 60 ขึ้นไปแล้ว แต่อัมมาก็ยังเข็งแรงอยู่ สุขภาพก็ยังสมบูรณ์ดีอยู่ อัมมารจะรำพึงอยู่เสมอว่า
“ไม่มีสงครามใหนทางของอัลลอฮฺอีกแล้วหรือ ข้าพเจ้าใคร่จะสละชีวิตเป็นชะฮีดเหลือเกิน”
เมื่อสงครามอัลยะมามะฮฺเกิดขึ้น อัมมาร อิบนุ ยาซีร ก็ได้ออกศึกอีกเช่นเคย อย่างที่เคยร่วมรบมาแล้วในสงครามบัดรฺ สงครามอุหุด สงคราสนามเพลาะ (อัลคอนดัก) และในทุกครั้งที่ท่านร่อซูลุลลอฮฺออกรบ ในสงครามอัลยามามะฮฺครั้งนี้ อัมมาร อิบนุ ยาซีร ต้องดาบของศัตรูที่ใบหูถึงกับขาดหายไป แต่อัมมารก็ยังคงยืนหยัด ฟาดฟันศัตรูอย่างไม่ลดละ ปากก็ตะโกนเปล่งเสียงให้กำลังใจแก่เหล่าทหารฝ่ายมุสลิมให้รุกไล่ศัตรูต่อไป ทั้งๆที่เลือดที่บาดแผลไหลลงมาเป็นทาง โดยกล่าวว่า
“พี่น้องมุสลิมทั้งหลาย อย่าหนีไปจากสวรรค์ รุกต่อไป รุกไล่ศัตรูต่อไป ข้าพเจ้า อัมมาร อิบนุ ยาซีร อยู่นี่ รุกรวมตามข้าพเจ้ามาทางนี้”
อัมมาร อิบนุ ยาซีร มีอายุยืนนานเกิน 90 ปี แต่เขาก็ยังออกรบ และร่วมไปในขบวนศึกทุกครั้ง จนในที่สุดก็จบชีวิตลงในสนามรบ เป็นชะฮีดสมใจปรารถนา ก่อนจะสิ้นใจ อัมมาร อิบนุ ยาซีร ได้กล่าวเป็นครั้งสุดท้ายว่า
“สุขใจจริง สุขใจยิ่ง วันนี้แล้ว ฉันจะได้พบเหล่ามิตรสหายที่รัก วันนี้ล่ะ จะได้พบท่านมุฮัมมัด และสาวกของท่าน”
อัมมาร อิบนุ ยาซีร ได้จบชีวิตลง เป็นชะฮีดคนสุดท้ายของครอบครัวชะฮีด ที่สละชีวิตเพื่อศาสนา พลีไว้ในหนทางของอัลลอฮฺ
ที่มา อัล อิศลาห์สมาคม
