บ้านแห่งอาคิเราะฮฺ
เขียนโดย อับดุรเราะฮฺมาน บินอับดิลลาฮฺ อัลละอฺบูน
ผู้ที่ลุ่มหลงกับชีวิตดุนยานี้ เขาย่อมพอใจกับมัน เขาไม่สำนึกและเตือนสติตนเองบ้างเลยหรือว่า เขากำลังแลกเปลี่ยนความสุขชั่วคราวแห่งบ้านดุนยาที่นับวันกำลังจะย้ายจากมันไปสู่ความหายนะแห่งบ้านในอาคิเราะฮฺ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว เขาพึงต้องบูรณะบ้านทั้ง 2 แห่งของเขานั้นให้ดี เรามาสังเกตดูซิว่า ผู้คนมากมายรอบข้างล้วนแล้วแต่ให้ความสำคัญแข่งกันวางแผนเพื่อสร้างที่อยู่อาศัยของตนเอง ซึ่งพวกเขาคำนึงถึงประโยชน์ที่จะได้เสวยสุขในสถานที่แห่งนั้น เพื่อการมีชีวิตที่เพียบพร้อมสมบูรณ์กว่า
สิ่งที่พวกเขาต่างมีความวิตกกังวลในตอนเริ่มแรกของการสร้างบ้านในฝันก็คือ เราจะเห็นว่าทุกคนต่างพยายามรวบรวมกำลังความสามารถที่มีอยู่ ทุ่มเทให้กับมัน นับตั้งแต่การเสาะแสวงหาแบบแปลนที่คิดว่าสวยที่สุด การเลือกวัสดุก่อสร้าง และการต่อรองราคาสินค้าที่หามาอย่างละเอียดถี่ถ้วน ส่วนเฟอร์นิเจอร์ สิ่งตกแต่งภายในบ้าน ก็พยายามเลือกเฟ้นกันหลายสไตล์ รูปกรอบหน้าต่าง บานประตู ต้องพิถีพิถันกันแทบทุกชิ้นถึงแม้วัสดุบางชิ้นนั้นจำเป็นต้องสั่งซื้อมาจากสถานที่ห่างไกล แม้แต่ต่างประเทศก็ยอม ทั้งนี้เพื่อต้องการให้บ้านของตนเองออกมาสวยงามและถูกใจที่สุด จนบางครั้ง หากไปเยี่ยมเพื่อนเก่าสักคน เมื่อเข้าไปในบ้านแล้วก็ยังจำแทบไม่ได้เลยว่า บ้านนี้คือบ้านของเพื่อนสนิทที่จากกันมาหลายปี เพราะสิ่งที่พบเห็นอยู่ภายในบ้านนั้นล้วนตกแต่ง อย่างหรูหราราคาแพง สวยงามจนแปลกหูแปลกตาไปจากเดิม
ที่เรากล่าวมามิได้หมายความว่า เรากำลังอธิบายว่าสิ่งข้างต้นนั้นทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่ผิด ทั้งนี้เพราะแต่ละคนย่อมมีมุมมองที่จะคิดต่างกันไป ภายในกรอบของความสะดวกสบายที่อัลลอฮฺ
ทรงอนุโลมให้ แต่ทั้งนี้เพื่อเป็นการเตือนใจแก่เราและท่านทั้งหลายว่า อะไรคือสิ่งที่สำคัญที่สุด เป็นประโยชน์ที่สุด หรือมีคุณค่าที่แท้จริง สำหรับสารัตถะของชีวิตเราเท่านั้นเอง
ซึ่งแน่นอน ชีวิตที่เที่ยงแท้และถาวรกว่าคือ ชีวิตในบ้านแห่งอาคิเราะฮฺ ดังนั้น ตอนนี้เรามาทำให้ชีวิตของเราเป็นไปในสภาพที่เอื้ออำนวย สำหรับการอพยพหรือเดินทางสู่ปรโลกกันเถิด เพื่อเราจะได้ผ่านไปอย่างมั่นคง ไม่พะวง และไม่พลาดพลั้ง ดั่งที่ท่านรอซูล 
ได้สั่งเสียเอาไว้
“จงอยู่ในโลกนี้ในสภาพเตรียมพร้อม เพื่อการเดินทางที่เพียงแต่ผ่านไปสู่สถานที่พำนักอันถาวร”
แน่นอน ผู้เดินทางย่อมจะไม่ปักหลักตั้งถิ่นฐานอาศัยถาวรอยู่ ณ ที่แห่งนี้ได้ เพราะสถานที่อยู่เดิมของเรา ก็คือ สถานที่ที่บิดาท่านแรกของเรา ท่านนบีอาดัม อะลัยฮิสลาม เคยพำนักอยู่ในสวรรค์ ซึ่งเราคงไม่เหมาะที่จะใช้ชีวิตอยู่ในที่แห่งไหน นอกจากสถานที่นั้น ขณะที่ผู้คนทั้งหลายต่างพากันตกแต่งดุนยา บูรณะสร้างอาคารบ้านเรือนของตน ก็จงอย่าให้พวกเขาได้ละเลยต่อสิ่งที่จะต้องกระทำเพื่ออาคิเราะฮฺด้วย เพื่อกุบูรจะได้สูงขึ้นด้วยการปฏิบัติคุณงามความดีทั้งหลาย เพราะหลังจากนั้น เราจะต้องเดินทางสู่อาคิเราะฮฺ และสวนสวรรค์อันบรมสุขและสถาพร ดั่งที่ทุกคนมุ่งหวัง
ท่านอิบรอฮีม อันนะคออีย์ กล่าวว่า
“น่าแปลกเหลือเกิน ผู้คนทั้งหลายต่างพากันสร้างบ้านเรือนที่นับวันพวกเขาเองกำลังจะจากมันไป แต่กลับละทิ้งการสร้างบ้านเรือนที่ตนเองจะต้องเดินทางไปอาศัยอยู่ชั่วนิรันดร์ ในไม่ช้า”
ท่านอัลนัฏร์ บินอิสมาอีล กล่าวว่า ฉันได้ไปเยี่ยมญะนาซะฮฺหนึ่ง พบกับท่านอุมัร บินซัร พร้อมด้วยบรรดาผู้คนมากมายนั่งอยู่รอบๆ ตัวท่าน และหลังจากที่ศพได้ถูกวางบนปากหลุม ท่านอุมัรก็ได้ร้องไห้ และกล่าวออกมาว่า
“โอ้ผู้ตายเอ๋ย…สำหรับท่านนั้น ได้สิ้นสุดการเดินทางในดุนยานี้ไปแล้ว ท่านช่างโชคดีเหลือเกินที่จะได้มีโอกาสเอาความดีที่กระทำเอาไว้เป็นหนึ่งหมอนนอนพักผ่อนในสุสานของท่านต่อไป”
ใช่.... ช่างโชคดีแท้ สำหรับบุคคลที่เตรียมที่นอนพักผ่อนของเขาเอาไว้อย่างดีในหลุมที่ถูกขุดเอาไว้ในดิน และญาติพี่น้องที่รักของเขา ได้หย่อนเขาลงไปนอนในนั้น ผู้ใดที่ชีวิตของเขาหมดไปด้วยการสร้างสมความดีเอาไว้เขาก็จะได้รับมัน และมันจะให้ความสุขแก่เขาเมื่อถึงวันนั้นอย่างแน่นอน
ส่วนมนุษย์บางคนที่ทะนงตนอยู่บนหน้าแผ่นดิน โดยไม่เคยสนใจคุณค่าของความดีที่จะเป็นหมอนเป็นเสื่อให้แก่เขา เมื่อเขาไปอยู่ใต้ดินจะต้องถูกทรมานด้วยความชั่วที่ก่อเอาไว้ เขาจะทำเช่นใด? ดังนั้น บุคคลที่อัลลอฮฺ ทรงชี้นำให้เขาเห็นคุณค่าของความดีในตอนนี้เท่านั้นย่อมมีความสุขในบั้นปลาย
ท่านมัยมูน บินมะฮฺรอม กล่าวว่า ฉันออกไปพร้อมกับท่านเคาะลีฟะฮฺอุมัร บินอับดุลอะซีซ ยังสุสาน และหลังจากที่ท่านมองเห็นหลุมฝังศพนั้น ท่านก็ร้องไห้ แล้วท่านก็หันมาทางฉันและกล่าวว่า
“โอ้อบูอัยยูบ…เสมือนกับว่าในอดีตนั้น มนุษย์ทั้งหลายไม่เคยมีโอกาสได้สุขสบายเลย เจ้าไม่ทราบดอกหรือว่าพวกเขาเป็นตัวอย่างที่ไม่ดี ปกครองประชาชนด้วยความทุกข์ทรมาน โรคร้ายแห่งความหลงใหลได้แผ่คลุมไปทั่วร่างของพวกเขา…”
หลังจากนั้น ท่านก็ร้องไห้อย่างมากมาย แล้วท่านกล่าวว่า
“จงรีบนำเราออกไปจากที่นี่…ขอสาบานซิ ฉันไม่เคยทราบว่า มีผู้ใดอีกแล้วที่จะมีความสุขยิ่งไปกว่าผู้ที่สามารถหลุดพ้นไปจากสุสานแห่งนี้ได้ และสามารถปลอดภัยจากการลงโทษของอัลลอฮฺ”
ผู้คนกลุ่มหนึ่งได้นั่งพูดคุยกันถึงเรื่องความสุขต่างๆ ที่มนุษย์พึงได้รับ
จนกระทั่งมีคำถามว่า “แล้วใครล่ะ คือ ผู้ที่ถือว่ามีความสุขที่สุด?”
แต่ละคนก็ตอบว่า “คนโน้นบ้าง คนนี้บ้าง” ไม่เหมือนกัน
ท่าน อบูอุฏ็อยยะฮฺ อัลมัซบูฮฺ จึงตอบว่า “ฉันจะบอกแก่พวกท่านว่า ใครคือผู้ที่มีความสุขที่สุดกว่าบุคคลที่พวกท่านกล่าวมาเสียอีก ก็คือ ผู้ที่เรือนร่างอยู่ในดิน แต่ปลอดภัยจากการลงโทษและรอคอยเพียงการรับรางวัล…”
ที่มา: หนังสือเมื่อผู้ศรัทธาร้องไห้
แปลโดย นัศรุลลอฮฺ ต็อยยิบ
