คุณค่าคือการให้
ซุฟอัม อุษมาน
เป็นที่น่าคิด สำหรับใครก็ตามที่พยายามจะหาความหมายของความสุขในชีวิตให้พบ .... ความหมายของการอยู่ร่วมกันในสังคมมนุษย์ มีอะไรเป็นตัวแปรที่สามารถจรรโลงความเรียบง่ายที่เปี่ยมสุขได้บ้าง ?
อาจจะเป็นเพราะความรัก ซึ่งมันเป็นความรู้สึกที่นิ่มนวล แม้จะสัมผัสได้แต่ก็ยากที่จะหาคำมาพรรณนา ความรักอาจจะเป็นความรู้สึกที่ดี และมันก็คงจะดียิ่งกว่าถ้าหากความรักถูกนำมาแปรให้กลายเป็นรูปธรรม เป็นคำพูด เป็นการกระทำ เป็นการให้ หรืออะไรบางอย่างที่มองเห็นผลผลิต
หลายชีวิตที่ขวนขวาย ผู้คนมากมายอุทิศเวลาเพื่อการงาน โดยหวังเพียงเพื่อตัวเอง เพื่อความสุขที่ตนปรารถนา อาจจะมีน้อยคนที่รู้ว่าข้างหลังของความเหน็ดเหนื่อยนั้นยังมีสิ่งหนึ่งซุกซ่อนอยู่ เป็นใครก็รู้ได้ถ้าเพียงเขาคิดว่าสิ่งที่ตนทำมีส่วนเพื่อผู้อื่นอยู่ด้วย
น่าแปลกมาก ที่พระเจ้าทรงบอกเราว่า พระองค์สร้างสรรพสิ่งทั้งหมดเพื่อประโยชน์ของมนุษย์ แต่ดูเหมือนมนุษย์จะไม่รู้จักอะไรนอกจากการใช้และรับประโยชน์จากการให้ของสรรพสิ่งเหล่านี้ ทุกอย่างบนโลกจึงกลายเป็นของมีค่า มีคุณค่าที่ให้แก่มนุษย์ไม่รู้จบ คงมีเพียงมนุษย์เท่านั้นที่ไม่คิดสร้างคุณค่าและมอบให้คนอื่นไม่เป็น หรืออาจเป็นบ้างเพียงเล็กน้อย
ถ้าเรารู้จักเพียงแค่การฉกฉวย แก่งแย่ง หรือแบมือรับ เมื่อไรที่ต้องสูญเสียบ้างคงอาจจะรู้สึกหนักหนาเอาการ แต่ถ้ารู้จักให้ถึงต้องเสียก็ไม่รู้สึกรู้สาอะไร คุณค่าของการให้คือการที่ต้องต่อสู้กับอารมณ์ข้างในไม่ให้ละโลภ ไม่ใช่มุ่งแต่อยากจนหูตาลาย การให้ไม่ได้เป็นการสูญเสีย เป็นเพียงการแบ่งปัน เป็นการแลกเปลี่ยน เป็นการรับในเชิงสวน เพราะผู้ให้คือผู้ที่ได้รับความรักจากคนที่ถูกให้
บุรุษหนึ่งที่รู้จักแต่ให้ ได้ถูกจารึกไว้ในคัมภีร์อันสูงส่ง
"แท้จริงมี เราะสูลคนหนึ่งจากพวกท่านเองได้มายังพวกท่านแล้ว เป็นที่ลำบากใจแก่เขาเมื่อเห็นพวกท่านทุกข์ยาก
เป็นผู้ห่วงใยพวกท่าน เป็นผู้เมตตาผู้กรุณาสงสารต่อบรรดามุอ์มิน"
(ความหมายจากสูเราะฮฺ อัต-เตาบะฮฺ อายะฮฺที่ 128)
บุรุษผู้ซึ่งเปรียบตัวเองว่า
“อุปมาฉันกับพวกท่าน เหมือนชายผู้หนึ่งที่นั่งอยู่ใกล้กองไฟ แล้วพวกแมลงก็กรูบินเข้าไปหากองเพลิงนั้น
ในขณะที่เขาคอยไล่และปกป้องพวกมันไม่ให้เข้าไป
เหมือนฉันที่คอยกำชับตักเตือนและยื้อฉุดพวกท่านให้ปลอดภัยจากนรก แต่ก็มีพวกท่านที่ได้สะบัดตัวเองจนหลุดจากมือฉัน”
(เศาะฮีหฺ อัล-ญามิอฺ 5859)
ให้สิ่งใดจะเทียบได้เท่ากับให้ชีวิต ให้หนทางที่มีแสงสว่างสองไสวแก่ผู้ที่มืดบอด ให้หัวใจได้รอดพ้นจากความชั่วที่คอยจะขย้ำ ให้คนอื่นปลอดภัยจากการต้องโทษและทรมาน เป็นทางเดินที่ไม่มีความน่ากลัว คือหนทางที่ไม่ต้องรวนเรอีก มันคือเส้นทางแห่งชัย เมื่อเราจะตาย เราได้ทำอะไรบ้างเพื่อความตายที่มีคุณค่า
อย่าอยู่เพียงเพื่อมองตัวเอง ลองเหลียวแลผู้คนอีกมากมายรอบข้าง แล้วเราจะรู้ว่าสังคมน่าเวทนาเพียงใด อารยธรรมแห่งบาปที่ครอบงำพวกเรา มันชั่วร้ายกว่าถูกโจมตีด้วยสงครามเสียอีก ใครที่จะเป็นผู้ปลดปล่อยได้ ถ้าไม่ใช่คนที่รู้และมีคุณธรรมอยู่ในใจ
การให้มิได้เป็นเพียงคุณค่า เพราะการให้คือภารกิจอันยิ่งใหญ่ ที่ต้องเสียสละ ทุ่มเท การให้ที่สูงสุดคือการให้ชีวิตตนเพื่อชีวิตของคนอื่น อันสมควรที่จะต้องได้รับรางวัลที่สูงสุดเช่นกัน
เมื่อคิดอยากจะให้ก็ต้องเหนื่อย เมื่อเหนื่อยจึงจะรับรู้คุณค่าของชีวิต ว่าเราเกิดมามิได้เพื่อเป็นเลขศูนย์ 0
