ความประเสริฐของมารยาทที่ดี

เขียนโดย อับดุรเราะฮ์มาน บินอับดิลลาฮ์ อัลละอ์บูน

         โรคทางจิตใจที่แฝงเร้นอยู่ภายใน เมื่อเกิดขึ้นแก่ผู้คนแล้วน้อยรายเหลือเกินที่จะรู้สึกตัวหรือล่วงรู้ได้ นอกจากบุคคลนั้นมีหัวใจที่บริสุทธิ์ (อิคลาส) จริงๆ เท่านั้น โดยเฉพาะโรคแห่งความหยิ่งทะนง ถือว่าเป็นโรคที่มีพิษภัยและอันตรายอย่างยิ่ง สำหรับบรรดาผู้ที่ยึดมั่นในเกียรติอันสูงส่งของตนต้องระมัดระวังให้ดี เพราะมันเป็นเชื้อโรคที่คอยกัดกร่อนจิตใจของเราอยู่ตลอดเวลา และจงหลีกห่างแม้มันจะเพียงน้อยนิดก็ตาม

         มีเรื่องเล่าว่า ครั้งหนึ่ง ท่านอับดุลลอฮฺ บินอุมัร และท่านอับดุลลอฮฺ บินอัมร์ บินอาศ ได้เจอกันขณะที่เดินสะแออยู่ที่ “อัลมัรวะฮฺ” ดังนั้น ทั้งสองก็หยุดพูดคุยกัน หลังจากนั้นท่านอับดุลลอฮฺ บินอัมร์ ก็ออกเดินจากไป เหลือแต่ท่านอับดุลลอฮฺ บินอุมัร ยังคงยืนอยู่และร้องไห้น้ำตาคลอเบ้า

ชายคนหนึ่งเดินผ่านมาเห็นเข้าจึงถามว่า  “ท่านร้องไห้เพราะเหตุใดหรือ โอ้อบูอับดิรเราะฮฺมาน (ฉายาของอับดุลลอฮฺ)?”

ท่านตอบว่า “เขา (หมายถึง อับดุลลอฮฺ บินอัมร์) บอกว่า เขาได้ยินท่านรอซูล  กล่าวว่า "

“ผู้ใดที่ภายในจิตใจของเขา มีแม้สักธุลีหนึ่งจากเมล็ดพืชของความโอหัง (ตะกับบุร) อัลลอฮฺจะทรงทำให้ใบหน้าของเขาล้มคว่ำในไฟนรก”

         การพยายามขจัดออกไป แม้เพียงจุดเล็กๆ ของความบกพร่องที่มีอยู่ในตัวเราย่อมเท่ากับเป็นการพัฒนาตัวเองไปสู่ความสมบูรณ์ยิ่งขึ้น ซึ่งจะนำเราไปสู่เกียรติอันสูงส่งในที่สุด

เพราะท่านรอซูล  กล่าวว่า

“มุอฺมิน (ผู้ศรัทธา) ที่มีความสมบูรณ์ที่สุดก็คือ บุคคลที่มีมารยาทงดงามที่สุด” ¹ 

        เหตุนี้ท่านอบูดัรดาฮฺ จึงมีความเข้าใจและตระหนักถึงการปฏิบัติตามท่านรอซูล  อยู่ตลอดเวลา เพราะหะดีษที่ท่านได้รับมาจากวาจาของท่านศาสดาก็คือ

“ในตราชู (ชั่งความดี) นั้นไม่มีสิ่งใดหนักยิ่งไปกว่าการมีมารยาทที่ดีอีกแล้ว” ²
 

          ท่านอบูดัรดาฮฺ ได้ยึดถือสิ่งนี้มาปฏิบัติและใช้มันในการเข้าใกล้ต่ออัลลอฮฺ ดังรายงานหนึ่งเล่ามาจากอุมมีอัดดัรดาฮฺ ผู้เป็นภรรยาว่า ท่านอบูอัดดัรดาฮฺ มักจะใช้เวลายามค่ำคืนยืนละหมาดและร้องไห้ขอดุอาร์จากอัลลอฮฺว่า

“โอ้อัลลอฮฺ ดุจดั่งที่พระองค์ทรงให้ฉันมีรูปพรรณที่ดี ดังนั้น จงให้ฉันมีมารยาทที่ดีด้วยเถิด”

ท่านขอดุอาร์อยู่เช่นนั้น จนกระทั่งสว่าง ดังนั้น ฉัน(ภรรยา)ก็ได้กล่าวถามเขาว่า

“โอ้ท่านอบูอัดดัรดาฮฺ ดุอาร์ของท่านเมื่อคืนไม่ได้ขออะไร นอกจากขอให้มีมารยาทที่ดีเท่านั้นดอกหรือ”

ท่านอบูอัดดัรดาฮฺ ตอบว่า

 “โอ้ อุมมุอัดดัรดาฮฺเอ๋ย! บ่าวผู้ศรัทธาที่แท้จริงนั้น มารยาทของเขาจะต้องดีงาม จนกระทั่งมารยาทที่งดงามของเขานั้น สามารถนำเขาเข้าสู่สวรรค์ได้

และ (ทางกลับกัน) มารยาทที่ทรามสามารถนำพาเขาเข้านรกได้เช่นเดียวกัน และบ่าวผู้ศรัทธา (คนอื่นๆ) จะขออภัยให้แก่เขาอย่างแน่นอน แม้กระทั่งขณะที่เขากำลังนอนหลับอยู่”

ฉัน (ผู้เป็นภรรยา) ถามว่า  “มันเป็นไปได้อย่างไรเล่า โอ้อบูอัดดัรดาฮฺ?”

เขาตอบ “คือ เมื่อพี่น้องของเขาตื่นขึ้นละหมาดตะฮัจญุดและขอดุอาร์จากอัลลอฮฺ ดังนั้น อัลลอฮฺก็จะทรงตอบรับเขา ต่อมาเขาก็ขอให้พี่น้องของเขาอีกและอัลลอฮฺก็ทรงตอบรับเช่นกัน”

       ดังนั้น หากผู้ใดได้ลิ้มชิมความสุขแห่งการมีมารยาทอันงดงามแล้ว เขาย่อมมีความใฝ่ฝันต้องการให้ลักษณะเช่นนั้น มีในตัวของบุคคลอื่นเช่นเดียวกัน และเขาจะเสียใจด้วยหากพวกเขาขาดมันไป

        ตัวอย่างเช่น ในการเดินทางครั้งหนึ่งของท่านอับดุลลอฮฺ บิน อัลมุบาร็อก  มีชายผู้มีมารยาททรามคนหนึ่ง เป็นเพื่อนร่วมทางด้วย ซึ่งในการเดินทางครั้งนั้น ท่านต้องอดทนต่อพฤติกรรมของเขาอย่างมาก และพยายามปฏิบัติดีกับเขาตลอดเวลาจนกระทั่งเมื่อตอนจะจากกันท่านก็ร้องไห้  มีคนถามถึงสาเหตุของการร้องไห้ ท่านตอบว่า

“ฉันร้องไห้ เพราะเวทนาเขา เพราะฉันต้องไปจากเขาโดยที่มารยาทของเขานั้นยังอยู่กับเขา (เช่นเดิม)”

ที่มา: หนังสือเมื่อผู้ศรัทธาร้องไห้

แปลโดย นัศรุลลอฮ์ ต็อยยิบ

1.  ดู ซัลซิละฮฺ อัลอะหาดีษ อัศเศาะเฮียะฮฺ, จากอบูสะอี๊ด อัลคุดรีย์, หะดีษเลขที่ 751
2.  ดู เศาะเฮียะฮฺ อัลอะดับ อัลมุฟร็อด, บท อุสนุลคุลุก, จากอบูดัรดาฮฺ, หะดีษเลขที่ 204