การละทิ้งละหมาดอัศร์ และ การรีบร้อนเหนืออัลลอฮฺ

สิ่งที่ทำให้การงานที่ดีต่างๆ เป็นโมฆะ 5

 

ดร.อะมีน บิน อับดุลลอฮฺ อัช-ชะกอวีย์

สิ่งที่สี่  การละทิ้งละหมาดอัศร์

     อัลลอฮฺตรัสความว่า

﴿ حَٰفِظُواْ عَلَى ٱلصَّلَوَٰتِ وَٱلصَّلَوٰةِ ٱلۡوُسۡطَىٰ﴾ [البقرة: ٢٣٨]  

 “พวกเจ้าจงรักษาบรรดาละหมาดไว้ และละหมาดที่อยู่กึ่งกลาง”

(สูเราะฮฺ อัล-บะเกาะเราะฮฺ 238)

     มีรายงานจากท่านบุร็อยดะฮฺ เราะฎิยัลลอฮุอันฮุ ว่าท่านนบี ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม ได้กล่าวว่า

«مَنْ تَرَكَ صَلَاةَ الْعَصْرِ حَبِطَ عَمَلُهُ» [البخاري برقم 594]

 “ใครที่ละทิ้งละหมาดอัศร์ การงานของเขานั้นจะไร้ผล”

(เศาะฮีหฺ อัล-บุคอรีย์ 1/200 หมายเลข  594)  

สิ่งที่ห้า คือ รีบร้อนเหนืออัลลอฮฺ

รายงานจากท่าน ฎ็อมฎ็อม บิน เญาสิน อัล-ยะมามีย์ กล่าวว่า “ฉันได้เข้าไปในมัสยิดมะดีนะฮฺแล้วมีคนชราคนหนึ่ง ร้องเรียกฉันว่า “โอ้ ยะมามีย์จงมาที่นี่” ฉันไม่ได้รู้จักเขา

ชายชราคนนั้นกล่าวว่า “ท่านอย่ากล่าวแก่ผู้อื่นว่า ขอสาบานด้วยอัลลอฮฺ อัลลอฮฺจะไม่ให้อภัยท่านอีกแล้ว (หรือ) อัลลอฮฺจะไม่ให้ท่านเข้าสวรรค์เด็ดขาด”

ฉันก็กล่าวว่า “ท่านเป็นใคร ขออัลลอฮฺโปรดเมตตาท่านเถิด?”

ชายชราคนนั้นตอบว่า “ฉันคือ อบู ฮุร็อยเราะฮฺ”

ท่านฎ็อมฎ็อมกล่าวว่า “แท้จริง คำพูดเช่นนี้ พวกเรามักจะกล่าวแก่คนในครอบครัวหรือภรรยาเมื่อมีการโกรธกัน”

เขา(อบูฮุร็อยเราะฮฺ)กล่าวว่า “แท้จริง ฉันได้ยินท่าน เราะสูลลุลลอฮฺ ศ็อลลัลลอฮุอะลัยฮิวะสัลลัม กล่าวว่า

«كَانَ رَجُلَانِ فِي بَنِي إِسْرَائِيلَ مُتَحَابَّيْنِ، أَحَدُهُمَا مُجْتَهِدٌ فِي الْعِبَادَةِ، وَالْآخَرُ كَأَنَّهُ يَقُوْلُ مُذْنِبٌ،  فَجَعَلَ يَقُولُ : أَقْصِرْ أَقْصِرْ عَمَّا أَنْتَ فِيْهِ. فَيَقُوْلُ: خَلِّنِي وَرَبِّي، قال: حَتَّى وَجَدَهُ يَوْمًا عَلَى ذَنْبٍ اسْتَعْظَمَهُ، فقال: أَقْصِرْ.  فَقَالَ: خَلِّنِي وَرَبِّي، أَبُعِثْتَ عَلَينَا رَقِيبًا، فَقَالَ: وَاللَّهِ! لَا يَغْفِرُ اللَّهُ لَكَ أَبَدًا، وَلَا يُدْخِلُكَ اللَّهُ الْجَنَّةَ أَبَدًا. قَالَ فَبَعَثَ اللَّهُ إِلَيْهِمَا مَلَكًا فَقَبَضَ أَرْوَاحَهُمَا فَاجْتَمَعَا عِنْدَهُ، فَقَالَ لِلْمُذْنِب : ادْخُلْ الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِي، وَقَالَ لِلْآخَرِ : أَتَسْتَطِيْعُ أَنْ تَحْظُرَ عَلَى عَبْدِيْ رَحْمَتِيْ؟ فَقَالَ : لَا يَا رَبّ. قَالّ: اذْهَبُوا بِهِ إِلَى النَّارِ» [شرح السنة : 14، 384، 385،  وصححه الألباني في صحيح وضعيف سنن أبي داود : 4901]

“ชายสองคนในหมู่บนี อิสรออีลมีความรักใคร่สนิทสนมกัน คนหนึ่งเป็นคนที่ขยันทำอิบาดะฮฺ ส่วนอีกคนหนึ่งนั้นคล้ายๆ ว่า ท่าน(นบี)จะกล่าวว่า เป็นคนทำบาป

คนแรกมักจะกล่าวแก่คนที่สองว่า “จงละทิ้ง จงละทิ้ง บาปที่ท่านทำอยู่”

ท่านกล่าวว่า แล้วอีกคนก็จะตอบว่า “ปล่อยฉันกับพระเจ้าของฉัน(เถิด)”

ท่านเล่าต่อว่า “จนกระทั่งวันหนึ่งชายคนแรกพบว่าเพื่อนของเขากำลังทำบาปหนึ่งซึ่งเขาถือว่าเป็นบาปใหญ่”

เขา(ชายที่ดี)ก็กล่าวว่า “จงละทิ้งมันเสีย”

เขา(ชายที่ทำบาป)ก็ตอบว่า “ปล่อยฉัน และพระเจ้าของฉัน เขาส่งท่านมาเป็นผู้สอดส่องหรือ?”

เขา(ชายที่ดี)ก็กล่าวว่า “ขอสาบานด้วยอัลลอฮฺ อัลลอฮฺจะไม่ให้อภัยท่านอีกแล้ว อัลลอฮฺจะไม่ให้ท่านเขาสวรรค์อีกแล้ว”

ท่านนบีกล่าวว่า “แล้วอัลลอฮฺได้ส่งมะลาอิกะฮฺท่านหนึ่งมาหาพวกเขาแล้วปลิดวิญญานของเขาทั้งสอง แล้วทั้งสองก็อยู่ร่วมกัน ณ อัลลอฮฺ

อัลลอฮฺก็กล่าวแก่คนทำบาปว่า “ท่านจงเข้าสวรรค์ด้วยความเมตตาของฉัน”

แล้วพระองค์กล่าวกับอีกคนว่า “ท่านสามารถขัดขวาง(ห้าม)บ่าวของฉันจากความเมตตาของฉันได้หรือ?

เขากล่าวว่า “ไม่ โอ้พระเจ้าของฉัน”

อัลลอฮฺกล่าว(แก่บรรดามะลาอิกะฮฺ)ว่า “พวกท่านจงนำเขาไปยังไฟนรก”

อบู ฮุร็อยเราะฮฺ เราะฎิยัลลอฮุอันฮุ กล่าวว่า “ขอสาบานด้วยผู้ที่ชีวิตฉันอยู่ในพระหัตถ์ของพระองค์ เขาได้กล่าวคำที่ทำลายทั้งดุนยาและอาคีเราะฮฺของเขา”

(ดู ชัรฮุ อัส-สุนนะฮฺ หน้า 14, 384, 385)

แปลโดย : อิสมาน จารง / Islam House