อัลลอฮฺ
เท่านั้นคือที่พึ่ง
เขียนโดย... อาอิฎ อัลก็อรนีย์
มีชายชราคนหนึ่งได้เข้าไปในมัสยิดขณะที่ไม่ใช่เวลาละหมาดและได้พบเด็กชายวัย 10 ขวบคนหนึ่งกำลังละหมาดอย่างมี คุชุอฺ (สมาธิที่แน่วแน่และนอบน้อมต่ออัลลอฮฺ)
เขารอจนกระทั่งเด็กคนนั้นเสร็จจากการละหมาด จึงเข้าไปทักทายว่า “เจ้าหนู เจ้าเป็นลูกของใครหรือ?”
เด็กน้อยก้มหน้าร้องไห้ จนน้ำตาอาบแก้ม แล้วจึงตอบว่า “คุณลุงครับ ผมเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีทั้งพ่อและแม่หรอกครับ”
ชายชรารู้สึกเวทนาสงสารเด็กคนนี้อย่างยิ่ง จึงเสนอว่า “เจ้าอยากจะไปเป็นลูกของลุงไหมเล่า?”
เด็กน้อยถามว่า “หากผมหิว คุณลุงจะมีอาหารให้ผมทานหรือเปล่าครับ”
ชายชรา ตอบว่า “มีสิ”
เด็กน้อย ถามว่า“หากผมไม่มีเสื้อผ้า คุณลุงจะหาให้ไหมครับ”
ชายชรา ตอบว่า “ได้สิ”
เด็กน้อย ถามว่า “หากผมล้มป่วย คุณลุงจะรักษาผมให้หายได้ไหมครับ”
ชายชรา ตอบว่า “ลุงไม่สามารถรักษาใครได้หรอกลูก”
เด็กน้อย ถามว่า “หากผมตายไป คุณลุงจะช่วยให้ผมฟื้นคืนมาได้อีกไหมครับ”
ชายชรา ตอบว่า “ลุงทำไม่ได้หรอก”
เด็กน้อยจึงกล่าวว่า “ถ้าเช่นนั้น คุณลุงโปรดปล่อยผมไว้ในความดูแลของพระผู้อภิบาลของผมเถิดครับ เพราะพระองค์จะทรงนำทางแก่ผมเอง พระองค์เท่านั้นที่จะประทานปัจจัยยังชีพแก่ผม หากผมป่วย พระองค์ก็จะทรงรักษาผม และผมหวังว่าในวันแห่งการตัดสินนั้น พระองค์จะทรงอภัยโทษให้แก่ผมด้วย”
ชายชรานิ่งงันและเดินจากไปพร้อมกับกล่าวว่า “ฉันศรัทธาในอัลลอฮฺ ใครก็ตามที่มอบหมายการงานแด่พระองค์แล้ว พระองค์ก็ทรงพอเพียงสำหรับเขา”
ที่มา หนังสือ เธอ...หญิงที่มีความสุขที่สุดในโลก
