รถเมล์สาย 528....
8 โมงเช้าวันจันทร์ บรรยากาศบนท้องถนนแน่นขนัดไปด้วยยวดยานพาหนะมากมาย จอดเรียงรายเป็นแถวยาว การจราจรที่ติดขัดเป็นเรื่องปกติธรรมดาไปเสียแล้ว... ถ้าย้ายมหาลัยมาไว้หน้าบ้านได้ ผมคงไม่ต้องยืนโหนรถเมล์สาย 528 ยาวนานเป็นเวลาเกือบ2 ชม.เช่นนี้
“อดทนอีกนิดเดียว ก็จะถึงจุดหมายปลายทางแล้ว” คำปลอบใจสั้นๆที่ผมใช้เป็นกำลังใจ ให้ 2 ขาของผม อดทนความเมื่อยและเหนื่อย ยืนหยัดบนรถเมล์ต่อไป...
“ป้ายหน้าแยกแคราย ลงกดกริ่งด้วย...” หญิงสาววัยกลางคนลุกขึ้น เดินมาหน้าประตู พอรถจอดป้าย เธอก็ก้าวออกจากรถไป...
ผมคิดในใจเบาๆ(แต่คุณคงได้ยิน) เขาคงถึงจุดหมายปลายทางในการเดินทางแล้ว ส่วนตัวผมคงอีกหลายป้ายเลยทีเดียว คนเราต่างก็มีจุดมุ่งหมายเป็นของตัวเอง มีเป้าหมายที่แตกต่างกัน แล้วชีวิตเราล่ะ อะไรคือเป้าหมายที่แท้จริง ???
รอยหยักในสมองอันน้อยนิดของผมได้ตั้งคำถามน่าคิดนี้ขึ้น ชีวิตของเราแต่ละคน มีเป้าหมายที่แตกต่างกัน ก็เพราะเรามีความเชื่อ ความศรัทธาไม่เหมือนกัน แต่สำหรับผมแล้ว ผมมีความเชื่อ ความศรัทธาที่มั่นคง และมีเป้าหมายที่ชัดเจน
เป้าหมายของผมคงแตกต่างจากผู้โดยสารคนอื่นๆบนรถเมล์ ที่หวังเพียงความสุข ความร่ำรวยเงินทอง ทรัพย์สมบัติ ชื่อเสียง เกียรติยศ... ผมไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้มันจะอยู่ติดตัวไปจนลมหมายใจสุดท้ายหรือไม่ แต่ชีวิตผมก็ไม่ได้อยู่แค่เพียงลมหายใจสุดท้าย เพราะเป้ามายที่แท้จริงนั้นต้องเดินทางอีกยาวไกล ไม่ได้หยุดแค่ป้ายนี้หรือป้ายหน้า... แต่มันเป็นป้ายสุดท้ายที่จะไม่มีการเดินทางใดๆเกิดขึ้นอีก นั่นก็คือ “สวนสวรรค์” ของผู้ทรงสร้างชีวิตผมนั่นเอง ผมรู้ว่าเป้าหมายที่พระองค์ทรงสร้างผมมาก็คือ เพื่อทำอิบาดะฮฺเคารพภักดีต่อพระผู้เป็นเจ้า ดังที่อัลลอฮฺ 
ตรัสความว่า
"และข้ามิได้สร้างญิน และ มนุษย์เพื่ออื่นใด เว้นแต่เพื่อเคารพภักดีต่อข้า"
(51.อัซซาริยาต.56)
เพื่อทรงทดสอบว่าผมมีอามัล (การงานที่ดี)หรือไม่ ดังที่อัลลอฮฺทรงตรัสว่า
"พระผู้ทรงให้มีความตายและให้มีความเป็น เพื่อจะทดสอบพวกเจ้าว่า ผู้ใดบ้างในหมู่พวกเจ้าที่มีผลงานดียิ่ง
และพระองค์เป็นผู้ทรงอำนาจ ผู้ทรงให้อภัยเสมอ"
(67.อัลมุลกฺ . 2)
และสุดท้ายเพื่อเป็นคอลีฟะฮฺ ตัวแทนของพระเจ้า บนหน้าแผ่นดิน ดังที่อัลลอฮฺ
" จงรำลึกถึงเวลา ที่พระผู้อภิบาลของเจ้า ได้กล่าวกับมลาอิกะฮ์ว่า ฉันจะแต่งตั้งตัวแทนคนหนึ่ง ขึ้นบนหน้าแผ่นดิน
บรรดามลาอิกะฮ์ทูลว่า พระองค์จะทรงตั้งผู้ที่จะก่อการเสียหาย และหลั่งเลือดกันในแผ่นดินกระนั้นหรือ
ทั้งๆ ที่เรากล่าวสดุดี ด้วยการแซ่ซ้องสรรเสริญพระองค์ (และปฏิบัติ ตามคำบัญชาของพระองค์)
และเทิดทูนความบริสุทธิ์ของพระองค์ พระองค์ได้ทรงตอบว่า แท้จริงฉันรู้ในสิ่งที่สูเจ้าไม่รู้"
(2.อัลบะเกาะเราะฮฺ 30)
ผมภูมิใจที่พระผู้เป็นเจ้าทรงสร้างผมมาอย่างมีเป้าหมาย และผมก็พร้อมที่จะปฎิบัติในสิ่งที่พระองค์ทรงใช้ และงดเว้นในสิ่งที่พระองค์ทรงห้าม เพื่อไปให้ถึงจุดหมายที่พระองค์ทรงสร้างไว้ตอบแทนบ่าวที่ดีของพระองค์...
ผมมองออกไปนอกหน้าต่างเห็นป้ายจราจรมากมายบนท้องถนน มีทั้งป้ายบอกทางให้ตรงไป เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา....ใช้เป็นตัวกำหนดให้กับการเดินทางไปสู่จุดหมายของแต่ละคน เหมือนกับที่มุสลิมมี อัลกุรอ่าน และแบบฉบับจากท่านนะบีมุฮัมมัด 
เป็นแนวทางในการปฎิบัติ เป็นป้ายบอกทางขนาดใหญ่ที่จะไม่ทำให้ต้องหลงทาง.... “ป้ายหน้าเกษตร ประตู 2 ลงกดกริ่งด้วย…” การเดินทางสายสั้นๆบนดุนยาของผมได้สิ้นสุดลงแล้ว แต่การเดินทางของชีวิตยังคงดำเนินต่อไป และไม่ลืมที่จะต้องตักตวงเสบียงไว้อย่างครบครันตลอดการเดินทาง...
อินชาอัลลอฮ...เราคงได้พบกันป้ายหน้า “สวรรค์อันสถาพร......”
Black-pencil @ Friday-letter
