ก่อนที่จะสาย

อิสฮาก โศรกสันต์   

อัลเลาะห์ ได้มีโองการในอัลกรุอ่าน  ซูเราะห์อัลอังกะบูต  อายะห์ที่57 ว่า 

 " ทุกชีวิต    ต้องลิ้มรสแห่งความตาย หลังจากนั้นพวกเจ้าก็จะถูกนำตัวกลับมายังเรา  "

          พระองค์ทรงย้ำเรื่องความตายไว้ในอัลกรุอ่านมากมายหลายอายะห์ ดังนั้นความตายจึงเป็นสิ่งที่สำคัญมาก   ซึ่งมนุษย์ทุกคนมิอาจหลีกเลี่ยงได้  และเมื่อร่างกายของเราถูกฝังอยู่ในกุโบร์ (หลุมฝังศพ) แล้วเราจะต้องเผชิญกับความสุข  หรือความทุกข์อย่างแน่นอน      แต่ความเพลิดเพลินในดุนยาทำให้มนุษย์ลืมนึกถึงความตาย จนเขาต้องประสบกับวาระสุดท้าย โดยไม่รู้ตัว ในขณะที่เขานั้นมัวแต่ลุ่มหลงกับความเจริญทางเทคโนโลยี  ความเจริญทางวัตถุนิยม
     
    ท่านอบีฮูรอยเราะห์ ได้เล่าว่า ท่านนะบีมูฮัมมัด ได้กล่าวว่า

"โลกนี้เป็นคุกตะรางของผู้มีศัทธา และเป็นสวรรค์ของคนเนรคุณ"

         มนุษย์บางคนไม่เคยคิดถึงความตายเลย  เขาสนใจแต่เกียรติยศ   ชื่อเสียง  ทรัพย์สิน  และ ความสุขอื่นๆในดุนยานี้เท่านั้น ทั้งๆที่โลกดุนยานี้เป็นเพียงทางผ่าน  ซึ่งสั้นเหลือเกิน  ท่านนะบีมุฮัมมัด  เคยเปรียบเทียบชีวิตในโลกดุนยานี้ เหมือนกับการเอานิ้วจุ่มลงไปในทะเล  ซึ่งน้ำที่เปียกติดนิ้วขึ้นมานั้น   คือการมีชีวิตอยู่ในดุนยา  ส่วนน้ำที่เหลืออยู่ในท้องทะเลอันกว้างใหญ่  คือ การมีชีวิตอยู่ในโลกอาคิเราะห์  เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วจะเห็นได้ว่า การใช้ชีวิตอยู่ในโลกนี้ช่างสั้นเสียเหลือเกิน  เราอย่าปล่อยให้กาลเวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ เราอย่าปล่อยให้ชีวิตของเราหมดไปกับความไร้สาระ

 

รร.มิฟตาฮุ่ลอุลูมิดดีนียะห์  บ้านดอน