ก่อนที่จะพูดถึงความตาย จำเป็นที่จะต้องพูดถึงการมีชีวิต ณ ที่อัลเลาะห์ ซึ่งที่ไม่ใช่การมีชีวิตในโลกดุนยา แต่ทว่ามันคือการมีชีวิตในโลกหน้า กล่าวคือเมื่ออัลเลาะห์ได้สร้างมนุษย์ และเป่าวิญญาณเข้าไป แล้วพระองค์ทรงประทานให้มนุษย์เป็นอมตะ หมายความว่ามนุษย์ทุกคนที่ถูกเกิดมา  แล้วทุกคนมาสู่ชีวิตในโลกหน้า(อาคีเราะห์) พวกเขาจะคงมีชีวิตอยู่ชั่วนิรันดร ณ ที่นั่นคือมีชีวิตตลอดกาล บางทีพวกเขาจะอยู่ในสวรรค์ตลอดกาล หรืออยู่ในนรกตลอดไป (ขออัลเลาะห์ทรงคุ้มครอง) ถึงแม้ว่าจะเป็นเด็กเล็กซึ่งได้ตายไปก็ตาม เขาก็จะถูกเกิดขึ้นมาใหม่ในสภาพมีชีวิตตลอดกาล พำนักอยู่ในสวรรค์ ยิ่งกว่านั้น บางทีเด็กเล็กนี้สามารถช่วยพ่อแม่ นำพ่อแม่เข้าสู่สวรรค์ได้    (ตามหลักฐานที่กล่าวอ้างสนับสนุนในเรื่องนี้)

        เมื่ออัลเลาะห์ ตาอาลา ได้เป่าวิญญาณเข้าไปในเรือนร่างมนุษย์ พระองค์ทรงประทานให้มนุษย์เป็นอมตะ แล้วมนุษย์ก็จะมีชีวิตในโลกดุนยานี้ บ้างหลายวัน บ้างหลายปี บ้างหลายสิบปี แล้วแต่ความพึงประสงค์ของพระองค์ แล้วจะต้องตาย ต่อมามนุษย์จะถูกบังเกิดขึ้นมาใหม่ จะมีชีวิตอมตะอยู่ในโลกอาคีเราะห์ ตามแต่อิบาดะห์ (ภารกิจ) ที่ได้ทำเอาไว้ในโลกดุนยา บางทีเขาได้รับความผาสุขอยู่ในสวรรค์ บางทีเขาได้รับความทุกข์ถูกลงโทษในนรก อัลเลาะห์ ตาอาลา ทรงตรัสไว้ในอัลกุรอานว่า

 
العنكبوت 64   { وَإِنَّ الدَّارَ اْلآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَواَنُ لَوْ كاَنُوْا يَعْلَمُوْنَ }

"แท้จริงโลกหน้าอาคีเราะห์ เป็นโลกแห่งการมีชีวิตอยู่อย่างแท้จริง ถ้าหากพวกเขาได้รับทราบ "
 

          โลกอาคีเราะห์นั้นเป็นโลกแห่งการมีชีวิตอยู่อย่างแท้จริง ซึ่งมนุษย์จะอยู่ ณ ที่นั่นตลอดไป ส่วนชีวิตในโลกดุนยาเป็นชีวิตที่ถูกจำกัด ถึงแม้ว่าอายุของเราจะยืนยาวก็ตาม และเป็นสถานที่จะถูกทดสอบของมนุษย์ เป็นชีวิตที่ไม่คงทนถาวร ดังอัลเลาะห์ทรงตรัสไว้ว่า

 
{ ياَأَيُّهَا الَّذِيْنَ آمَنُوا اسْتَجِيْبُوْا لِلّهِ وَلِلرَّسُوْلِ إِذاَ دَعاَكُمْ لِماَ يُحْيِيْكُمْ } الأنفال 24

" โอ้บรรดาผู้ศรัทธาทั้งหลาย ท่านทั้งหลายจงตอบรับต่ออัลเลาะห์และร่อซู้ลเถิด เมื่อร่อซู้ลได้เชิญชวนพวกท่านไปสู่สิ่งที่ทำให้พวกท่านมีชีวิตชีวาขึ้น "

 (ให้ดำเนินไปตามอัลกุรอาน ผู้ใดรับฟังอัลกุรอานดำเนินตามอัลกุรอาน ก็เท่ากับรับเอาสิ่งที่ทำให้เขามีชีวิตชีวา) 

          อายะห์(โองการ)นี้ เป็นการพูดสนทนากับบรรดามุอ์มิน(ผู้ศรัทธา) อัลเลาะห์ ตาอาลา ทรงพูดสนทนากับบรรดาผู้ศรัทธา ในสภาพที่พวกเขากำลังมีชีวิตอยู่ ทำไมเล่าที่อัลเลาะห์ทรงกล่าวกับบรรดาผู้ศรัทธาว่า (لِماَ يُحْيِيْكُمْ ) "สู่สิ่งที่ทำให้พวกท่านมีชีวิต ชีวาขึ้น" ทั้งๆที่พวกเขาก็มีชีวิตอยู่แล้ว ทั้งนี้เพื่อเตือนสติให้รับหลักการ ดำเนินตามหลักการยิ่งๆขึ้น จะได้มีชีวิตที่ดีงาม มีชีวิตชีวาที่สดใส

        ความจริงชีวิตในโลกดุนยานี้ ไม่ใช่ชีวิตที่อมตะ ไม่ใช่ชีวิตที่ถาวร ซึ่งอัลเลาะห์ทรงสำรองให้มนุษย์ แต่ทว่ามันเป็นชีวิตที่ต้องถูกทดสอบ มนุษย์จะถูกทดสอบเกี่ยวกับแนวทางดำเนินชีวิต ที่อัลเลาะห์ทรงกำหนดให้ในโลกนี้ เมื่อมนุษย์ทำสำเร็จหรือสอบผ่าน มนุษย์จะมีชีวิตที่ดีงาม บั้นปลายเขาจะเข้าสวรรค์ เมื่อมนุษย์ปล่อยไปตามอารมณ์ ปล่อยให้ความชั่วเขามาครอบงำ ชีวิตจะมีแต่มืดมนอับเฉา แล้วเขาจะเข้านรกในที่สุด

        อัลเลาะห์ ตาอาลา ทรงนามชื่อทุกสิ่งที่มีชีวิตในโลกดุนยานี้ว่า (مَيِّتٌ )   ความหมาย คือ "เขาจะต้องตายอย่างแน่นอน" เพราะฉะนั้นอัลเลาะห์ทรงตรัสแก่ท่านร่อซู้ล  ในอัลกุรอานว่า
 

{ إَنَّكَ مَيِّتٌ وَإَنَّهُمْ مَيِّتُوْنَ } الزمر 30

" แท้จริงเจ้าจะต้องตาย และแท้จริงพวกเขาจะต้องตาย  (ไม่มีใครที่จะอยู่ยงคงกระพันในโลกนี้ ) "
 

          ทั้งๆที่คำตรัสนี้มุ่งสู่ท่านรอซูล  และบรรดาสาวกของพระองค์ ในสภาพที่มีชีวิต แล้วสภาพใดเล่าที่อัลเลาะห์ตาอาลา ทรงตรัสไว้ว่า (مَيِّتُوْنَ )  พวกเขาจะต้องตาย จะเป็นคนไม่มีชีวิต ที่กล่าวอย่างนั้น เพราะเป็นชะตากรรมของมนุษย์ทุกคน มนุษย์เมื่อคลอดออกมาจากท้องมารดา ชีวิตของเขาจะเริ่มต้น ธนูแห่งความตายถูกปล่อยออกมาในเวลาเดียวกัน ความตายจะค้นหาผู้เป็นเจ้าของ จนกระทั่งพบผู้เป็นเจ้าของ อันหมายถึงกำหนดความตายได้มาถึงเขาแล้ว ธนูแห่งความตายจะปฏิบัติการให้ลุล่วงต่อไป

        ความตายไม่ใช่เป็นสิ่งสิ้นสุดที่แท้จริงในโลกนี้ แต่ทว่าความตายเท่ากับเป็นการเดินทางผ่านมาเท่านั้น ดังอัลเลาะห์ทรงตรัสไว้ว่า 
 
 
 

{ كَيْفَ تَكْفُرُوْنَ بِاللّهِ وَكُنْتُمْ أَمْواَتاً فَأَحْياَكُمْ ثُمَّ يُمِيْتُكُمْ ثُمَّ يُحْيِيْكُمْ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُوْنَ } البقرة 28

" พวกเจ้าปฏิเสธการศรัทธาต่ออัลเลาะห์ ได้อย่างไร ทั้งๆที่พวกเจ้านั้นเคยปราศจากชีวิตมาก่อน แล้วพระองค์ก็ทรงให้เจ้ามีชีวิตขึ้นมา

ต่อมาก็ทรงให้เจ้าตาย แล้วทรงให้พวกเจ้ามีชีวิตขึ้นมาอีก แล้วพวกเจ้าก็จะถูกนำกลับไปยังพระองค์ "
 

          ช่วงเวลาแห่งการมีชีวิตของมนุษย์ หรือการเดินทางแห่งชีวิตของมนุษย์นั้น ถูกแบ่งออกเป็น 4 ช่วง

ช่วงที่หนึ่ง ช่วงแห่งความตายในโลกแห่งอาลัมอัซซัร   ( عاَلَمُ الذَّرِّ )   โลกแห่งวิญญาณที่อัลเลาะห์ทรงให้วิญญาณของมนุษย์ทั้งหมดออกมาทางสันหลังของนบีอาดำ คล้ายๆลูกไรตัวเล็กๆ เพื่อที่จะถามวิญญาณเหล่านั้นว่า ใครเป็นพระเจ้า เพื่อที่จะให้วิญญาณเหล่านั้น ยอมรับในการเป็นพระเจ้าของอัลเลาะห์ ก่อนที่จะเกิดมาสู่โลกดุนยา

ช่วงที่สอง ช่วงแห่งการมีชีวิตในโลกดุนยา   (عَالَمُ الْحَياَةِ الدُّنْياَ )

ช่วงที่สาม ช่วงแห่งความตายในโลกที่อยู่ในหลุ่มฝังศพ ( عَالَمُ الْبَرْزَخِ )

ช่วงที่สี่  ช่วงแห่งการเกิดขึ้นมาใหม่หรือช่วงแห่งการฟื้นคืนชีพ เพื่อการสอบสวน เพื่อการตอบสนองผลงานที่ทำเอาไว้ในโลกดุนยา ( عاَلَمُ الْحَياَةِ اْلآخِرَةِ )

        ในขณะที่มนุษย์ถึงกำหนดแห่งความตาย เป็นช่วงเวลาที่ชีวิตจะออกจากร่าง หรือช่วงใกล้เสียชีวิต (ساَعَةُ اْلاِحْتِضَارِ )  และถัดจากช่วงนี้คือ ช่วงชีวิตในกุโบร์ (หลุมศพ) ต่อมาการเดินทางแห่งชีวิตของมนุษย์ จะมาสุดสิ้นที่ช่วงแห่งการฟื้นคืนชีพ (البَعْثُ ) เพื่อการสอบสวน เมื่อเราพิจารณาอย่างถ่องแท้แล้ว เราจะรู้สึกว่าช่วงชีวิตในกุโบร์(หลุมศพ)ของมนุษย์ เป็นช่วงเวลาที่สั้น มันไม่สามารถจะเปรียบเทียบได้ กับช่วงชีวิตหลังจากการฟื้นคืนชีพ อัลกุรอานได้ใช้ถ้อยคำในช่วงนี้(ชีวิตในหลุมศพ)ว่า الزِّياَرَةُ การเยี่ยมเยียน ในคำตรัสของอัลเลาะห์ ตาอาลา ที่ว่า

 
 
{ اَلْهاَكُمُ التَّكَاثُرُ * حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقاَبِرَ } التكاثر 1-2

" การสะสมทรัพย์สมบัติ  (ลูกหลานและพรรคพวก) ได้ทำให้พวกเจ้าเพลิดเพลิน (หลงลืมจากการภักดีต่ออัลเลาะห์)

จนกระทั่งพวกเจ้าได้เข้าไปเยี่ยมเยียนหลุมศพ  (เมื่อนั้นแหละพวกเจ้าจะรู้สึกตัว แต่มันก็สายไปเสียแล้ว ) " 

 
 
           มนุษย์ที่อยู่ในกุโบร์(หลุมศพ)นั้น เป็นเพียงผู้มาเยือนเท่านั้น ไม่ใช่เป็นผู้ที่มาพำนักพักตลอดไป ในเมื่อเขาเป็นผู้มาเยือน ไม่ใช่ผู้พำนัก ดังนั้นการมาเยือนถึงแม้ว่าจะใช้เวลายาวสักหน่อย แต่มันก็มีเวลาสิ้นสุด การมาเยือนที่กุโบร์ จะสิ้นสุดคือวันฟื้นคืนชีพ ที่มนุษย์จะลุกขึ้นจากกุโบร์มายังจุดที่รวมกันที่ ทุ่งมะห์ซัร محشر เพื่อการสอบสวน การตายของมนุษย์ก็คือ การย้ายจากกฎเกณฑ์หนึ่งไปสู่อีกกฎเกณฑ์หนึ่ง ซึ่งที่แตกต่างกัน มนุษย์ในขณะมีชีวิตอยู่นั้นจะเป็นวัตถุที่มีเรือนร่าง นั่นคือร่างกาย แต่ทว่าในขณะตายหรือเสียชีวิต ร่างกายของมนุษย์จะกลับสู่ดินอีกครั้งหนึ่ง ต่อมาในวันกิยามะห์ ชีวิตจะถูกส่งกลับสู่ผู้เป็นเจ้าของ

        ความตายจะถูกเริ่มต้นที่ "ช่วงใกล้ตาย" (หรือช่วงที่ชีวิตจะออกจากร่าง) เป็นช่วงที่มนุษย์ไม่สามารถเลือกเฟ้น ที่จะทำในสิ่งที่ต้องการได้ ชีวิตที่เลือกเฟ้นทำสิ่งที่ต้องการได้นั้นมันสิ้นสุดแล้ว ในช่วงที่มนุษย์มีชีวิตอยู่ในโลกดุนยานั้น มนุษย์มีความสามารถเลือกเฟ้นทำในสิ่งที่ต้องการได้ เพราะมีสติปัญญาในการที่จะเลือกเฟ้น แต่ทว่าเมื่อช่วงเวลาใกล้จะตาย ช่วงที่ชีวิตใกล้จะออกจากร่างมาถึง มนุษย์จะไม่สามารถเลือกเฟ้นทำอะไรได้เลย ช่วงแห่งการทดสอบของมนุษย์ได้จบสิ้นแล้ว เท่ากับเป็นการเริ่มต้นช่วงใหม่ที่ไม่มีการเลือกเฟ้น มนุษย์จะกลายสภาพเป็นผู้ที่ถูกบงการเกิดขึ้นในช่วงนี้

        ความจริงมนุษย์ในขณะที่อยู่ในช่วงใกล้จะตายนั้น จะรู้ตัวอย่างแน่นอนว่าตัวเองจะต้องตาย เพราะอะไร ? ก็เพราะเขาจะเห็นมาลาอีกะห์ จะเห็นสิ่งต่างๆที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เช่น ชะตากรรม นรกหรือสวรรค์ ดังอัลเลาะห์ทรงตรัสไว้ว่า

 
{ لَقَدْ كُنْتَ فِيْ غَفْلَةٍ مِنْ هذاَ فَكَشَفْنَا عَنْكَ غِطَاءَ كَ فَبَصَرُكَ الْيَوْمَ حَدِيْدٌ } ق 22

 " แท้จริงเจ้านั้นได้หลงลืมต่อสิ่งนี้  (ที่กำลังประสบแก่เจ้า) ครั้นแล้วเราได้เปิดสิ่งที่ปิดบังออกไปจากเจ้า  (ให้เจ้าได้มองเห็นสิ่งที่เจ้าเคยหลงลืมและละเลย)

และแล้วในวันนี้ ดวงตาของเจ้าก็เป็นดวงตาที่เปิดกว้าง (สามารถมองเห็นทุกสิ่งที่เคยปฏิเสธ) "
 

ที่มา : มิฟตาฮู่ลอุลูมิดดีนียะห์ บ้านดอน

อะไร คือ ความตาย ? 2   Next >>>>Click